Verslag OFB – SPS

Dinsdag avond was er weer een vriendschappelijke wedstrijd van het eerste, dit keer in Ooltgensplaat, tegen de plaatselijke OFB.

Omdat dit een testverslag is, zal dit niet worden weergegeven op de site

foto’s volgen?

SPS pakt tweede driepunter van het seizoen

Foto 1: de bank in de eerste helft.

Foto 2: Kevin Uijl

Foto 3: Ramon Elenbaas

Foto 4: Raynor Suurd

Foto 5: Ramòn Voshol

Foto 6: Marnix van der Slikke, het druppelde af en toe

Scoreverloop:

23e: 1-0 Ramòn V.

34e: 2-0 Maurice L.

43e: 3-0 Marnix v.d. S.

85e: 3-1 DVO’60

Een hele bijzondere ervaring

Wat vooraf ging….

Zoals sommige van jullie weten, heeft Casper last van een chronische darmziekte (Colitus ulserosa). Daarvoor moet hij om de vier maanden richting het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam voor een praatje met de dokter en bloed onderzoeken. Toen we 25 februari klaar waren met het bezoek, zagen we een inschrijfformulier liggen om op 29 maart kans te maken op één van de 250 kaartjes voor de wedstrijd Feyenoord – Go Ahead Eagles. “Mag dat, papa” was de vraag die Casper stelde. “Natuurlijk” was mijn antwoord, maar omdat deze papieren er al een tijdje lagen en de einddatum binnenkort verstreek, heb ik tegen Casper wel uitgelegd dat de kans klein zou zijn om uitgeloot te worden.

Vanaf dat moment was het elke dag de email goed nakijken, om te zien of er een reactie kwam uit Rotterdam. Totdat ik op 14 maart  ’s-morgens vroeg thuiskwam vanuit de nachtdienst, en Casper besloot om nog even naar de mail te kijken….  “PAPA….MAMA!!!!! “ klinkt het van boven…” Ik mag naar Feyenoord – Go Ahead Eagles, en mag het veld op!” M’n vrouw en ik kijken elkaar aan met een blik van “huh…” En jawel na 2x goed lezen mag Casper inderdaad met “een speler” het veld op. En natuurlijk mogen de ouders mee, en nog een vierde persoon, Sarina natuurlijk. Dan is het nog twee weken aftellen, zenuwachtig en gespannen zijn… Hoe laat aanwezig? Met wie ga ik het veld op? Mag papa mee om foto’s te maken? Komen we in de VIP-box terecht?

Foto 1: Voorbereiding.

Natuurlijk worden er wat vriendjes en buren ingelicht over dit feit.. Leuke reacties van iedereen, terwijl een buurman hem op het hart drukt om “zijn moment op het veld te pakken” want…”Je zegt gewoon…. ff wachten nu, dit is mijn moment, en je loopt een rondje over het veld….” En papa zou heeeeeel graag een plukje van het gras willen hebben! In aanloop van de wedstrijdweek, krijgen we bericht, we worden om uiterlijk 11.15 aanwezig te zijn, ouders en vierde persoon mogen naar de tribune, uw kind gaat onder begeleiding van een Feyenoord steward mee naar de kleedkamer. Bijgevoegd, kaartjes voor de wedstrijd. Uw kind kan/mag GEEN foto’s maken/vragen aan de speler(s), uw kind mag NIET praten met de speler(s),
uw kind mag GEEN handtekening vragen aan de speler(s).

Dan de dag zelf… Vertrek vanuit Poortvliet om 09.45 uur, de poort van de Kuip gaat open om 11.00 uur. Een uurtje later zijn we er, in het flauwe ochtendzonnetje wachten tot het grote moment dat de deuren van de Kuip opengaan. Dan zoeken naar de afgesproken plek om te verzamelen. Daar krijgen we te horen dat de jongens en meiden sowieso met een speler van Feyenoord het veld opgaan, maar met wie? Ze worden opgesteld in orde van grootte, de kleinste mag voorop, de langste dus achteraan. Op je vingers natellend, gaat de kleinste met de aanvoerder het veld op, want die gaat als eerste, de volgorde van de spelers is van te voren niet bekend, en afwachten dus.

Foto 2: Interview.

Als (bijna) alle kinderen aanwezig zijn, vertrekken ze richting de “oude” tunnel om om te kleden. Het is de bedoeling dat ze omgekleed en wel, langs het veld, en voor onze tribune langs, richting spelerstunnel gaan, om daar “hand in hand” naar boven te komen… Natuurlijk wordt er door elk kind uitbundig gezwaaid naar de ouders en  de redelijk fanatieke aanhang in het vak voor ons. Dan zien we Casper uit de lijn weggeplukt worden… Hij wordt voor een TV camera getrokken voor een klein “diepte” interview. Een paar minuten daarna voegt hij zich weer bij de rest, om te verdwijnen in de spelerstunnel.

De spanning stijgt… Bijna half één.. Met wie zou hij naar boven komen? Dan gaat de tunnel open… Waar is Casper? Hij loopt uiteindelijk als vijfde… Met wie? Ruben Schaken heeft de eer om de hand vast te houden van Casper. Hij heeft Schaken niet genoemd als favo speler om het veld mee op te komen, maar hij vond het wel “cool”. Ook omdat Schaken wel tegen hem heeft gepraat, hoe oud hij was, en of dit zijn eerste keer was… Maar “z’n eigen moment pakken” en een plukje gras? “Sorry papa, ik heb er niet meer aan gedacht, ik was te zenuwachtig” klinkt het dan, “geeft niets jongen” troost ik hem, want ik ben zo trots op mijn kleine jongen, die wel even heeft mogen schitteren in het mooiste stadion van Nederland.

Foto 3: Op het veld.

Uiteindelijk wordt het 5-0 voor Feyenoord en mist Casper het eerste doelpunt (aan onze zijde) omdat hij nog aan het omkleden was… Ook krijgt hij een certificaat en een sleutelhanger van zijn favoriete club… Na afloop nog in de fanshop geshopt, nu een T-shirt en een bal rijker. Om 19.00 uur voor de buis om te kijken of we Casper ergens kunnen ontdekken… En jawel, op het scherm achter Tom Egbers, zien we Casper voorbij komen… fotomoment! Ook via facebook krijgen we een filmpje doorgestuurd waarin hij duidelijk te zien is. En als klap op de vuurpijl zien we een tv-fragment van eredivisie live (Feyenoord tv) waarin Casper het interview aflegt. Degene die dit op het Facebook–S.P.S. deel heeft gezet (weet ik niet)…. Je bent een topper!

S.P.S.-er Lennard Andriesse bij R.B.C.!

Lennard Andriesse was op zaterdag 02 augustus te gast bij profclub R.B.C., waar op dat moment de open dag was. Tijdens de oefenwedstrijd tegen A.Z. mocht hij bij de gasten als spelersescorte lopen, en daar heeft Lennard een verslagje van gemaakt zodat iedereen daarvan kan meegenieten! Lennard schreef daarover:

“Op zaterdag 2 augustus heb ik voor de eerste keer meegelopen in de spelers-escort van R.B.C. De Roosendaalse ploeg speelde een oefenduel tegen A.Z. Alkmaar als afsluiting van de gezellige Open Dag.
In de catacomben van het Rosada-stadion kon ik eerst kennismaken met de bekende oud-doelman Jean-Marie Pfaff uit het Belgische land. Hij was in Roosendaal om een juniorenteam van R.B.C. te huldigen.
Hij wenste de jongeren van de players-escort veel succes!
Verder kreeg ik een hand van A.Z.-trainer Louis van Gaal die een ontspannen praatje maakte met de jeugdvoetballers in de escort.
Van Gaal liet weten dat hij nog wel een nieuwe speler wil aantrekken. De trainer denkt aan Tommy Simons van P.S.V.

Foto: Nick van der Velden – (c) www.az.nl

Vervolgens ging ik aan de hand van A.Z.-speler Nick van der Velden de prachtige grasmat op.
Na het voorstellen aan de 3.000 toeschouwers liepen wij met R.B.C.-mascotte Boy Buffel terug naar de kleedkamer.
Prachtig, zo’n stadion binnenlopen met zoveel kijkers!
Nick v.d. Velden begon zijn voetbalcarriere bij R.K.C. Waalwijk.  
Na een kort verblijf bij FC Dordrecht debuteert de 26-jarige middenvelder in 2008 in de kleuren van subtopper A.Z.
Nick v.d.Velden heeft een kontrakt tot 2012.

Na de schitterende playersescort volgde ik het oefenduel in het Buffelvak, in het gezelschap van mijn ouders Witte en Annelien.
R.B.C. verloor met 1-3.  Tholenaar John Schot kwam niet in actie wegens een blessure. Frits Paap speelde sterk in de verdediging.”

Een avondje voetbal…

Er zijn zo van die dingen, die moét je eens in je leven hebben meegemaakt: ruim 200 kilometer per uur scheuren over de Deutsche Autobahn, een romantisch verwenweekend met z’n tweeën, parachutespringen uit een vliegtuig en gelopen hebben over de prachtige Ramblas in Barcelona. Maar hét ultieme genot voor een voetballiefhebber is natuurlijk het meemaken van een voetbalwedstrijd in één van de sfeervolle Engelse stadions. Tienduizenden hartstochtelijk meezingende en juichende supporters, die hun leven hebben gewijd aan hún club. Al een paar jaar zat die gedachte in mijn hoofd, maar om wat voor reden dan ook was het er nooit van gekomen. Toch wilde ik het ooit eens meemaken om de verhalen die je her en der hoort zelf te kunnen bevestigen of ontkrachten. Het sluimerde dus, maar écht concreet was het tot nu toe nooit geworden, zeker niet omdat ik, als Ajax-fan, de laatste jaren niet echt verwend ben geweest met lange Europese avonturen.

Foto 1: Het logo van Aston Villa Football Club.

Na de eerste knock-out fase in de UEFA Cup, waar mijn cluppie op kinderlijk eenvoudige wijze afrekende met het onbekende FK Borac uit Servië, wachtte ik met spanning op de loting en het vaststellen van het programma van de groepsfase. Ajax kwam in één poule te zitten met H.S.V., MSK Zilina, Aston Villa en Slavia Praag, en uitgerekend de twee (op papier) zwaarste tegenstanders bleken uitwedstrijden. Maar daarin zat mijn kans! Uit tegen Aston Villa, oftewel Birmingham, oftewel United Kingdom, oftewel Engeland! Na de gemiste mogelijkheid om naar Servië te reizen, die wedstrijd was nog in mijn vakantie, moest en zou ik reizen naar Engeland. A dream come true, zoals ze daar plachten te zeggen. Na overleg met mijn eega, die het alleen maar jammer vond dat ze zelf niet mee kon maar mij veel plezier wenste, begon langzaam maar zeker de spanning op te lopen. Kon ik nog op tijd een kaart kopen via Ajax? Zou ik kans maken om bij Villa zelf een kaart te kopen? Kreeg ik überhaupt wel vrij van mijn werk? Die laatste vraag was gelukkig geen probleem, al had mijn chef nog niet eerder zo’n soort verzoek gekregen. Op de mails die ik stuurde naar de verschillende adressen op de website van Aston Villa, zit ik nog steeds op antwoord te wachten. Maar na dagenlange spanning kwam mijn droom uit: ik had een kaart voor het bezoekersvak via Ajax! Inmiddels was het zondag 19 oktober, dus vier dagen voor de wedstrijd. Tevoren had ik al via internet het één en ander aan vluchten en verblijfsaccommodaties bekeken, zodat die ook snel geboekt waren. Een tip mocht je het zelf ooit eens willen doen: vliegen vanaf Brussel via Amsterdam betekende een halve dag langer onderweg, maar de helft goedkoper. En dat terwijl ik met hetzelfde vluchtnummer vloog als de veel duurdere vlucht rechtstreek vanuit Amsterdam. Rare jongens, die vliegmaatschappijen…

Foto 2: Het vliegveld van Birmingham.

Donderdag 23 oktober 2008 was het voor mij, als Ajax-fan, dan zover. ’s Morgens vroeg naar Zaventem, vliegen naar Amsterdam, daar maar liefst zes uur wachten en toen vliegen naar Birmingham. Bewolkt, 14 graden en een uur vroeger. Na hevige turbulentie veilig geland op het vliegveld en vandaar met een ouderwetse taxi naar het hotel. En het vooroordeel is waar: ik heb alleen maar Pakistaanse taxichauffeurs gezien! Natuurlijk nog even een fotootje genomen, waarbij ik niet eerder weg mocht van de zeer vriendelijke chauffeur, dan nadat ik achter zijn stuur moest hebben gezeten zodat hij een foto van mij kon maken. Inchecken in het hotel en op weg naar het stadion. In het hotel de kaart van de stad bekeken om zo mijn weg een beetje te kunnen vinden. Maar in het eggie is het natuurlijk niet hetzelfde, zodat ik na een uurtje flink doorstappen (verdwaald? natuurlijk niet…) uiteindelijk toch bij het treinstation aankwam. Uiteraard werkt het systeem daar net iets anders dan in Nederland, zodat ik uiteindelijk maar drie jongens heb aangesproken met een Aston Villa shirt aan. In mijn Ajax-tenue hoef je dat in bijvoorbeeld Rotterdam niet te doen, maar daar was het geen enkel probleem. Behulpzaam legden zij mij uit wat ik moest doen, en toen bleek dat ik geen kleingeld had voor de automaat, kreeg ik zelf het kaartje van hen! Zij gingen daarna eerst nog wat eten, zodat ikzelf maar op zoek ging naar het goede perron. Toen ik op één van de perrons een mevrouw wilde aanspreken in een uniform, kreeg een groepje Villa-fans mij in het oog. Lachend en zingend kwamen ze naar me toe, en met twee van hun kwam ik in gesprek. Twee broers, waarvan de oudste al vanaf de jaren ’90 zijn club “all over Europe” volgde. Ook nu werd ik volop geholpen en vertelde hij me dat ik hem gewoon moest volgen, dan kwam het goed. In een overvolle trein met Villa supporters, die bleven zingen, kwamen we bij onze eindbestemming. Toen in een lang lint naar het stadion, waar hij me ook nog eens de historie van de “premisses of the Villa” uitlegde, en hoe de Amerikaanse eigenaar ettelijke miljoenen in de gebouwen had gestoken om alles er weer zo authentiek mogelijk uit te laten zien. Natuurlijk ontkwam ik er niet aan om zijn afkeer van de “Blues” te horen, de gehate rivaal uit dezelfde stad: Birmingham City. Hij heeft zelfs niet één keer de naam genoemd…

Foto 3: Tussen de A.V.F.C. Hooligans naar het stadion.

We namen afscheid bij de “Holte End”, zeg maar de F-side van Villa, waar hij zijn plaats had. Ik had dus gesproken en gelopen tussen de grootste fans van de tegenstander, in mijn Ajax-tenue… probeer dat maar eens in Nederland. Na mijn kaartje te hebben opgehaald aan de kassa kon ook ik een plaatsje gaan zoeken in het bezoekersvak aan de “pitch”. Toen de zoveelste verwondering: geen enkel hek of gracht te bekennen! Ik wist dat de thuisfans het zonder hekken konden zien, maar had verwacht dat de tegenstanders wel degelijk achter zo’n afscheiding zouden worden geplaatst. Maar niks van dat al, “the ground” kon bij wijze van spreken worden aangeraakt! Wel stonden er behoorlijk wat stewards en agenten als klein cordonnetje, maar de afscheiding tussen de thuis- en uitfans bestond uit het door middel van drie met een zeil afgedekte rijen stoelen! Wederom veel gezang, nu ook van de Nederlandse fans, en de ambiance was in één woord: kippenvel. Het wachten was nog slechts op de wedstrijd.

Foto 4: Zingen, zingen en nog eens zingen.

Aston Villa versus Ajax. Het ouderwetse Engelse hit-and-run tegen het Nederlandse combinatievoetbal. Kort en bondig: drie doelpunten uit drie fouten, waarbij Villa de gelukkigste was. Zonder echt veel kansen te krijgen wist Ajax de overhand te krijgen, maar heeft Villa nooit echt het idee gehad dat ze zouden gaan verliezen. Een gelijkspel had wellicht de verhoudingen beter weergegeven, maar dat telt uiteraard niet als je de doelpunten niet maakt.

Foto 5: Geen hekwerk te zien.

Na de wedstrijd moesten de bezoekers nog twintig minuten in het vak blijven, zodat de fanshop inmiddels dicht bleek te zijn. Omdat ik had moeten wachten miste ik natuurlijk ook de laatste trein naar de stad, dus toen maar met de bus, die na een uur wachten eindelijk bij zijn halte stopte. Gelukkig had ik aan voorbijgangers gevraagd waar ik moest zijn, want elke route heeft in Engeland (in ieder geval in Birmingham wel) zijn eigen stopplaats. Dat ondervonden ook zo’n achttal Ajax-supporters die ongeveer honderd meter verder bij een bushalte stonden te wachten en zo de laatste bus voorbij zagen rijden…
Natuurlijk was bij de overstapplaats in het centrum van Birmingham de laatste bus richting Wolverhampton, die ík moest hebben, ook vertrokken, zodat er niets anders opzat dan met m’n laatste ponden een taxi naar mijn hotel te nemen. Daar aangekomen nog even de strategie voor de volgende dag doornemen, want zonder fatsoenlijk souvenir thuis komen, nee dat kon natuurlijk niet.

Foto 6: Je kon de spelers bijna aanraken.

Na omstreeks 08.30 uur te zijn gewekt door de servicemedewerker van het hotel, een uitgebreid “English breakfast” naar binnen gestouwd. Voor wie niet weet wat dat inhoudt: gebakken ei, bacon, spek, bruine bonen, worstjes en een soort van gebakken aardappelen… Als toetje wat yoghurt en je kan er weer een poosje tegen. Ik moet zeggen: best lekker, maar wel zwaar op de maag. Toen terug naar de kamer, inpakken, uitchecken en op stap richting, wederom, het centrum van Birmingham. Onderweg daar naar toe nog wat kiekjes geschoten en toen de juiste bus richting “the Villa ground” weer gevraagd. En wederom die behulpzaamheid van alle kanten. In de bus moet je gepast betalen door het geld in een bus te gooien, dat dan je kaartje uitspuugt. Omdat ik, na net te hebben gepind, alleen maar groot geld had en de buschauffeur geen wisselgeld had, zei de laatste dat ik dan maar even moest wisselen bij de mensen in de bus. Nog voor ik goed en wel was uitgesproken zat 95% van de mensen al in zijn portemonnee te kijken of ze “five quit” (vijf pond) konden wisselen. Kom daar in Nederland maar eens mee aan.

Foto 7: Het stadion bij daglicht. The day after…

Nadat ook die hindernis was genomen en ik plaats had genomen (de buschauffeur had gezegd me te waarschuwen als we bij de juiste halte aankwamen), kwam er bij de volgende halte een oude mevrouw naast me zitten. Voor we goed en wel wegreden, waren we in gesprek en bleek ik naast een 94-jarige Villa-fan te zitten, die honderduit vertelde. Natuurlijk moest ik goed luisteren vanwege het accent, maar dat ik de juiste antwoorden en vragen stelde, bleek uit het feit dat zij bleef praten. Drie haltes voor we bij de goede kwamen, was ze al aan het wijzen waar ik er uit moest, en ook hoe ik daarna moest lopen. Ook de buschauffeur waarschuwde me natuurlijk nog even, zodat mijn halte niet te missen was. Het afscheid was daar en ik kon op weg, voor de tweede keer, naar het Aston Villa stadion.

Foto 8: De officiële mascotte van de A.V.F.C.

Gelukkig was de fanshop open, zodat ik daar nog een “pennant” (vaantje) en de mascotte van de club kon aanschaffen. Ook hier weer wat foto’s gemaakt en gevraagd wat de beste weg naar het vliegveld was. Na een uitgebreide uitleg dat ik het best de trein vanuit het centrum kon pakken, met de bus terug. M’n kaartje, gekocht voor anderhalve pond, was tenslotte de gehele dag geldig. In het centrum aangekomen stond er nog slechts één ding op het programma: “fish and chips”. Een motoragent aangesproken, die me de weg uitlegde naar een typisch “fish and chips” restaurant: Garfield. Ik moet zeggen: het viel een beetje tegen. Dikke friet met een homp met paneermeel omgeven vis, met daarbij wat waterige mayonaise. Nou ja mayonaise: eerder hele dunne frietsaus.

Foto 9: Engeland bezoeken zonder “fish and chips” kan natuurlijk niet.

Een ervaring rijker op weg naar het treinstation, alwaar m’n laatste beproeving zat te wachten: de kaartverkoper. Die goede man had, naar hij later zelf zei, een “Welsh accent”. Volgens hem het oudste accent van de wereld. Kon best zijn, maar als het dan drie pond moet zijn en ik versta 40 pond terwijl ik volgens mij best redelijk Engels kan, is het lastig communiceren. Maar na een kort praatje, waarbij ik volgens mij door de drie kaartverkopers onderling werd uitgelachen, kwam ook dat weer op z’n pootjes terecht en kon mijn laatste binnenlandse reis een aanvang nemen. Het wordt eentonig, maar ook in de trein niets anders dan vriendelijke mensen die me aan alle kanten wensten te helpen. Op het treinstation via de shuttle naar het vliegveld, alwaar rond 16.00 uur plaatselijke tijd de Engelse grond onder mijn voeten verdween.

Al met al een geweldige ervaring, en zéker voor herhaling vatbaar. Een aanrader voor de echte voetballiefhebber!

d’n Vjírtienuh

On Busby-ground…

Na de teleurstellende uitschakeling in de voorronde van de Champions League, moest de focus (mooi woord, vaak gebruikt door Bert van Marwijk) verlegd worden naar de Europa League. Vervolgens werd Ajax ook nog eens gekoppeld aan Manchester United, één van de tegenstanders waar je niet echt naar uitkijkt. Tenminste, niet eerder dan voor een finale of desnoods halve eindstrijd. Extra zuur toen bleek dat de Fransen van Lyon tegen één van de mindere goden mocht aantreden in de volgende ronde. Maar niet te lang treuren, tenslotte was het Ajax zélf die achterwege had gelaten om in één van de twee wedstrijden voldoende te scoren tegen de Fransen. Het lot had dus bepaald dat de ploeg van Frank de Boer richting het westen van het Verenigd Koninkrijk zou moeten afreizen; ondanks alles natuurlijk wel een schitterend affiche.

Foto 1: Vanuit de lucht zie je nog wel eens wat.

Foto 2: Aankomst in Engeland.

Op de voetbal al verschillende mensen gepolst die regelmatig aangaven wel eens een uitwedstrijd van Ajax te willen bezoeken, maar echt warm liep niemand er voor. Kan niet, moet werken, heb geen vrije dagen over, geen geld, te kort dag; noem alle smoesjes en excuses maar op, ik heb ze allemaal gehoord. Gelukkig liep er iemand anders wel warm voor zo’n reisje: mijn eega. Zij was, toen ik de wedstrijd Aston Villa – Ajax zou gaan zien, ook graag meegegaan, maar liep toen op het eind van een zwangerschap en vond het niet echt verantwoord zo’n reis te gaan maken. Nu dus wel, en zo konden de voorbereidingen beginnen! Eerst een opvang regelen voor de kleine, gelukkig kon zij bij opa en oma terecht. Gelijktijdig het boeken van de heen- en terugreis. Dat was een hoop gepuzzel, want de vliegtuigmaatschappijen hadden het lumineuze idee opgevat om de prijzen van de vliegreis voor alles wat op en rond die datum naar Manchester wilde vliegen, met maar liefst 100 tot 200% te verhogen… Gelukkig was het alternatief een stukje goedkoper: heen naar Leeds, terug vanaf Liverpool. Met twee verschillende maatschappijen, maar dat was geen probleem.

Foto 3: Manchester Piccadilly Train Station.

Vervolgens het verblijf regelen. Dat was ook niet gemakkelijk, daar er blijkbaar veel mensen die kant op zouden gaan: de meeste hotels waren binnen mum van tijd gereserveerd. Maar ook nu kwam het goed, zij het dat het hotel op een behoorlijke afstand van zowel het centrum van de stad als Old Trafford lag. Gelukkig kan een volledige vooruitbetaling heel wat bewerkstelligen: geregeld binnen drie mailtjes! Om er een leuk uitje van te maken, hadden we voor drie dagen en twee nachten een soort van mini-vakantie: op woensdag vliegen naar Leeds, met de trein naar Manchester, daar een hele donderdag heerlijk (althans, volgens vrouwlief) shoppen en ’s avonds de wedstrijd. Dan de volgende morgen met de trein naar Liverpool alwaar we tegen de avond met het vliegtuig terug naar Brussel zouden vliegen. Nu nog goed weer en een leuke wedstrijd en het kon niet meer kapot.

Foto 4: In Platt Fields Park: the trainingground of Manchester City.

Foto 5: Nogmaals.

Alles was dus tot zover geregeld, op één klein dingetje na: kaarten voor de wedstrijd. Net als vorige keer via Ajax zou niet gaan: dat was al uitverkocht voordat mijn supporterskaart er aan te pas kwam. Buiten dat was de vorige ervaring in het Ajax-vak er nu niet direct één om nog een keer te doen, zeker niet met mijn wederhelft erbij. Navraag bij enkele fervente ManU-supporters binnen S.P.S. leerde echter dat de thuissupporters waarschijnlijk niet echt warm zouden lopen voor de wedstrijd. Ook die waren ernstig teleurgesteld na de uitschakeling in de Champions League, en de Europa League telt niet echt mee in Engeland. De term “losers-cup” heb ik een aantal maal horen vallen tijdens ons verblijf, duidelijk een indicatie hoe zij er over dachten. Bestellen via de Manchester United-website was echter ook geen optie: daarvoor had je een clubcard nodig. Bleef er één optie over: op de bonnefooi naar Engeland reizen.

Foto 6: De Ajax-aanhang in Manchester centrum.

Dat was dus het plan, tot ik via een collega een unieke kans kreeg: hij kende iemand in Leeds die zelf fanatiek ManU-supporter was en die mogelijk wat voor ons kon betekenen! Toen ik het emailadres kreeg, dacht ik eerst dat mijn collega mij voor de gek hield: Ajaz. Maar het bleek geen grapje en was het zo geregeld. Binnen twee mailtjes had Jaz, zijn roepnaam, geregeld dat we twee tickets voor de match rijker waren, en dan ook nog eens voor de meest fanatieke “Stand” die ManU rijk was: the Stretford End. Er was ooit eens een onderzoek in Engeland geweest, waaruit bleek dat die Stand het luidst van allemaal was en het geluid van een opstijgende 747 evenaarde. Dus niet zomaar een tribune!

Foto 7: Het machtige Manchester United Stadium.

Alles was dus geregeld en op 22 februari was het dan zover: via Brussel naar Leeds. Jaz had erop gestaan dat hij ons op het vliegveld van Leeds op zou komen halen, en aangezien de aankomsthal in de Engelse plaats niet direct de omvang van Schiphol had, was het niet moeilijk hem uit de “menigte” te halen. Een welkom alsof we al jaren vrienden waren en toen bracht hij ons naar het centrum van Leeds. Een mooi, autovrij, winkelcentrum waar mijn vriendin direct verliefd op was. Na een korte lunch wees Jaz ons het treinstation en namen we afscheid met de afspraak elkaar voor het Mancherster-stadion te treffen.

Foto 8: De Ajax-fans worden welkom geheten in het uit-vak.

De treinreis naar Manchester, in een redelijk schone trein zonder graffiti, duurde een uur en toen stonden we midden in het einddoel van onze reis. “Eindelijk” regende het ook eens (je verwachtingen over een land moeten tenslotte wel uitkomen) en moesten we uit gaan zoeken hoe we bij het hotel moesten komen. Mijn vorige ervaring met het openbaar vervoer in Engeland was een verademing vergeleken met de Nederlandse maatschappijen, en die werden ook nu weer volledig beaamd. Drukke maar geordende bussen met eigen stopplaatsen, soms op slechts tien meter van elkaar af, vriendelijke mensen die je willen helpen daar waar mogelijk en een prijskaartje waarvan je jezelf elke keer weer afvraagt of het wel juist is. Drie pond, vijfentwintig minuten en één overstap verder waren we uiteindelijk ook waar we moesten zijn: bij het Platt Fields Park aan de Wilmslow Road. In één van de zijstraten; Brighton Grove, stond ons lieflijk hotelletje, met een echte binnentuin. Dat we niet de enige Ajax-supporters waren die dit hadden gevonden, bleek wel toen we binnenkwamen en een onvervalst Amsterdams accent ons tegemoet kwam die met de receptioniste stond te praten. Na de incheck, het inspecteren van de kamer en het uitpakken van de weinige meegebrachte reiswaren, was de tijd rijp om de stad te gaan inspecteren.

Foto 9: De indrukwekkende gedenkplaat van de ramp.

We waren beland in een gedeelte van de stad die werd overheerst door mensen van Zuid-Aziatische afkomst. Veel belwinkels, groentezaken en een enkele muziekwinkel kwamen we tegen, maar bovenal restaurants: Pakistaans, Indisch, maar ook heel veel shoarma of daaraan gerelateerde varianten. En overal mensen in de deuropening die, als je ook maar de geringste interesse durfde te tonen, je direct aanspraken en korting boden om toch maar binnen te komen eten. Uiteindelijk een tent uitgekozen die er nog redelijk nieuw uitzag en de Pakistaanse keuken uitgeprobeerd. Als Hollandse boer was het natuurlijk te heet, ook al verzekerde de ober me dat ik één van de lichtst gekruide gerechten had gekozen. Tja… Toen we naar huis liepen zagen we aan de andere kant van het Platt Fields Park de lichten schijnen van een sportcomplex. Natuurlijk als rechtgeaarde, nieuwsgierige Nederlander zijn we op onderzoek uitgegaan wat dat dan was, en het bleek de Manchester City Acadamy te zijn, waar een jeugdwedstrijd werd gespeeld. Omdat het een beetje druilerig was, besloten we naar het hotel te gaan en de volgende dag even terug te komen om wat foto’s te maken.

Foto 10: Ook de “famous Stretford End” wordt uitgebreid belicht.

De volgende dag was het “matchday”, maar aangezien de wedstrijd pas om acht uur ’s avonds lokale tijd zou aanvangen, hadden we de hele dag om Manchester te bezichtigen. Voordat we een dagpas voor de bus te kochten: (3,60 pond, tot 00.00 uur!) en we richting het centrum gingen, zijn we eerst nog een keer het Platt Park overgestoken. Onder een prachtig zonnetje hebben we wat foto’s gemaakt en maakten vervolgens een vergeefse wandeling naar het, volgens onze in het hotel gekregen plattegrond, dichtbijgelegen City Stadium. Wat bleek het geval: dit was al een aantal jaren platgegooid in verband met de nieuwbouw van huizen en was verhuisd naar de noordkant van de stad. Nou ja, de plattegrond was in ieder geval gratis, zullen we maar denken. Toen dus maar de bus naar de stad genomen en wat is dan de dagbesteding met een vrouw erbij die zich had verheugd op winkelen? Precies… Ze had zelfs al het idee opgevat om hetgeen niet in de koffer mee terug kon, naar huis op te sturen. Dat heb ik maar uit haar hoofd gepraat, gezien de verzendkosten naar het vasteland. Gelukkig was het prachtig weer en kon ik uitgebreid daarvan genieten. Ook had ik een prachtig uitzicht op de twee cafés waar de Ajax-aanhang zich had genesteld om zich voor te bereiden op de wedstrijd en zich het gerstenat goed lieten smaken.

Foto 11: Daar zouden we naar binnen gaan,
met geheel rechts de strenge controleur.

Na alle winkels in de binnenstad te hebben gehad, ging de reis weer terug naar het hotel om even om te kleden voor de wedstrijd. We waren ruim op tijd bij het stadion, zodat we in alle rust alles konden bewonderen. Naast een bezoek aan de fanshop was er genoeg te zien en te lezen, want de belangrijkste gebeurtenissen uit de geschiedenis van United waren prominent in beeld gebracht. Voor het stadion het standbeeld met de drie belangrijkste spelers, veel banners met daarop in vogelvlucht de hoogtepunten op sportief gebied en een aantal posters met daarop het uitgebreide verhaal van de Stretford End. Maar het meest indrukwekkend was toch het verhaal van de vliegramp in München, waar bijna het complete team van United het leven verloor, en de daaropvolgende triomfen van de “Busby Babes”; het door Matt Busby samengestelde team van jonge jongens die het omgekomen kampioenselftal met succes opvolgde. Busby, overigens één van de weinige overlevenden van die vliegramp, kreeg daardoor een legendarische status binnen de club.

Foto 12: En dan eindelijk: binnen!

Ongeveer een half uur voor de wedstrijd was Jaz met zijn zoon ook aangekomen en zochten we onze plekken op de Stretford End. Bijna was ik nog de toegang geweigerd, omdat ik desgevraagd zo eerlijk was te zeggen dat ik voor Ajax kwam. Jaz had me al gewaarschuwd om geen zichtbare Ajax-kleding aan te doen, omdat de suppoosten geïnstrueerd waren om die te weigeren. Dat had ik dus ook niet gedaan, maar omdat de jonge en overijverige suppoost waarschijnlijk mij had horen praten, kwamen de vragen. Jaz kwam erbij en ook de hoofdsuppoost werd geroepen, die uiteindelijk aan zijn ondergeschikte uitlegde dat herkenbare Ajax-supporters geweigerd zouden worden in de vakken voor het thuispubliek, maar diegene die dat niet waren gewoon konden doorlopen.

Foto 13: Net voor aanvang van de match.

Op de tribune begon het al aardig vol te lopen, en na wat kiekjes voor het fotoalbum kon de wedstrijd beginnen. Toch zou er nog een kippenvelmoment komen voordat de scheids voor de eerste keer zou fluiten. Tegenover de “Stand” waar wij zaten, aan de overkant achter het andere doel, zaten op de bovenste ring drie vakken met Ajax-supporters. Blijkbaar was door iemand van Ajax aan de stadion-dj doorgegeven dat er sinds kort een nieuw Ajax”clublied” was, want hij zette de Bob Marley song “Everything’s gonna be allright” op. Toen de Ajax-aanhang dit lied uit volle borst ging meezingen, zag ik om me heen allerhande verbaasde blikken. Ook stopte het gezang door de ManU-aanhang om zich te verwonderen over dit fenomeen. Genieten met een grote G, voor mij.

Foto 14: “Foul” op Christian Eriksen.

Toen de wedstrijd was begonnen en het na vijf minuten al raak was voor Manchester, hoopte ik dat het in ieder geval onder de tien zou blijven. Maar zover zou het niet komen, integendeel! Met strijd, vechtlust en de wil om te winnen boog Ajax de wedstrijd om, en toen Özbiliz acht minuten voor de rust de gelijkmaker binnenschoot, werd het opvallend rustig op de anders zo rumoerige “Stand”. Overigens blijft het een raar fenomeen, wanneer je als enige juichend omhoog komt bij een doelpunt… Na de rust bleef Ajax gelijkwaardig, al biedt de eerlijkheid te zeggen dat zeker Manchester nog enkele goede kansen kreeg. Toch maakte Ajax geschiedenis, door drie minuten voor tijd via Alderweireld de winnende te maken en voor het eerst sinds tijden “de Reds” op eigen veld te verslaan. Voor Ajax was het in ieder geval de eerste keer ooit op Old Trafford. Er leek zelfs een mirakel aan te komen, maar zover kwam het (helaas!) niet. De tijd was te kort om de derde te maken en Ajax was nu ook uitgeschakeld voor de Europa League.

Foto 15: “Everything’s gonna be allright”, voor de Ajax-aanhang.

Na het laatste fluitsignaal werden er natuurlijk verschillende opmerkingen gemaakt door het publiek dat om me heen zat, maar wel met een glimlach. Tenslotte waren zij door en mocht ik weer gaan sparen voor het volgend seizoen. Ook Jaz en zijn zoon keken behoorlijk opgelucht en na elkaar nog te hebben bedankt namen we afscheid van elkaar. Met z’n tweeën liepen we naar de bushalte, waar het een drukte van belang was. ’s Avonds en ’s nachts rijden er natuurlijk minder bussen, maar toen de tweede, overvolle, bus voorbij was gereden zonder te stoppen, en de dienstregeling op het bushokje aangaf dat er nog slechts eentje zou komen, werden we toch wat ongeruster. Mijn vriendin kreeg de ingeving van haar leven door voor te stellen om naar de bushalte te lopen die de bus eerder zou aandoen, wat achteraf een behoorlijke kostenpost (lees: taxi) heeft uitgespaard. Want nadat we waren ingestapt en ook deze bus met meer mensen reed dan eigenlijk de bedoeling was, raasde hij langs de halte waar we even eerder al tevergeefs op twee andere bussen hadden staan wachten.

Foto 16: De eindstand op het scorebord, vlak voor tijd.

Onderweg kwamen we in gesprek met een jongedame die studente bleek te zijn en als bijbaan bediende in één van de VIP-boxen van Old Trafford. Zij had haar kamer dichtbij ons hotel en gidste ons naar ons hotel, zodat we niet nog eens extra kilometers hoefden te maken. Ondanks de uitschakeling toch met een lekker gevoel terug naar de hotelkamer en heerlijk slapen.

Foto 17: En tenslotte de terugreis vanuit een regenachtig Liverpool.

De volgende morgen op tijd uit bed en deze keer niet de hond in de pot voor het ontbijt. Klein minpuntje namelijk: het inbegrepen ontbijt was slechts tot negen uur. Voor iemand die op vakantie is toch behoorlijk aan de vroege kant. Daarna inpakken en rustig aan richting Manchester Piccadilly, het treinstation waar we ook waren aangekomen, vanwaar de reis naar Liverpool kon worden aangevangen. Een aantal uur te vroeg op het John Lennon Vliegveld, maar ook daar was het best toeven in de aanwezige horecagelegenheden. Vervolgens in een vliegtuig gevuld met Nederlanders net iets langer dan een uur terugvliegen naar Brussel, alwaar de auto trouw stond te wachten.

Op naar het volgende buitenlandse avontuur met Ajax!

And finally a brief note to my English friend Jaz: thanks again for all you’ve done and I hope once we’ll meet again. Good luck with ManU!

Foto 18: Jaz and I!