Bonjour, Bucket & Ballen

---

Sinds een aantal jaren probeer ik, als Ajax-supporter, eens per jaar een mooie uitwedstrijd te bezoeken. Omdat de kaarten voor de Europese thuiswedstrijdstrijden steeds meer de pan gaan uitrijzen, er ook nog eens elke keer zo’n 200 kilometer voor moet worden gereden én telkens een aantal uur moet worden vrij gevraagd van de baas, is dat een leuk alternatief. Kost ongeveer net zo veel als drie keer een thuiswedstrijd, verbruikt net zo veel vrije tijd maar heeft als grootste pluspunt toch wel dat je op plaatsen komt waar je nog nooit bent geweest. De afgelopen jaren konden plaatsen als Praag (twee keer: Sparta en Slavia), Birmingham (Aston Villa) en Manchester (ManU) worden bijgeschreven in het aantekeningenboek.

Foto 1: Onthaal bij de gate.

Foto 2: Een sjuutje voor Daaf.

Nu dus een nieuw Champions League seizoen, met daarbij een nieuwe kans op een nieuwe ervaring. Drie keer nieuw en drie keer nieuw werd het ook! Na een loting waarbij je als “hopen-op-succes”-supporter de haren te berge rijzen, gaat je hart als “hopen-op-prachtige-tegenstanders”-supporter meer dan sneller kloppen. De kampioenen van Duitsland, Engeland en Spanje: wat kan een mens nog meer willen wensen? Keerzijde daarvan is natuurlijk wel dat de kans op doorgaan in zelfs maar de Europa League drastisch is gedaald, want neem alleen al de begrotingen van de tegenstanders: daarbij lijkt die van Ajax op een goedwillend amateurclubje met soep vooraf en een paar schoenen of scheenbeschermers bij winst na afloop van een wedstrijd.

Foto 3: Alletwee de “eerste” vlucht meegemaakt!

Foto 4: Vertier bij de Delifrance.

Maar dan over op de orde van de dag. Wat zou leuk zijn om te bezoeken? Manchester City? Eigenlijk net geweest in Manchester en om dan binnen hetzelfde jaar twee keer te gaan is misschien iets te veel van het goede. Hoewel niet in het stadion zelf geweest, wel op de “training ground” van City dus een beetje meer van hetzelfde. Komt eigenlijk net iets te vroeg. Dortmund dan? Nog nooit een Duits stadion bezocht, dus dat lijkt er al meer op. Punt van zorg is alleen dat Dortmund een grote schare hondstrouwe fans heeft, die er zelfs allemaal al zijn als er een vriendschappelijke wedstrijd tegen de ouders van de spelers moet worden gevoetbald. Een los kaartje voorafgaand aan de wedstrijd op het plein voor het stadion kopen lijkt dus een utopie. Tenslotte Real Madrid. Spanje, Bernabeu, met sterspeler Ronaldo en grootste rivaal van Barcelona. Tevens een land waar de mensen op dit moment niet zo veel te besteden hebben vanwege de crisis en een wedstrijd tegen een clubje uit een onbeduidend voetballandje niet direct grote beroering losmaakt. Daar lijkt dus de meeste kans op een kaartje te liggen!

De loting doet daar nog eens een schepje bovenop: de allerlaatste poulewedstrijd is Real Madrid – Ajax. Grote kans dat Real dan allang geplaatst is en Ajax er allang uitligt. Want wie geeft Ajax kansen tegen de kampioenen uit de grote voetballanden? Vooraf mag je hopen dat Ajax één of twee punten pakt in de hele poule, zo is de algemene teneur die heerst onder de “voetbalkenners” na de loting. En, eerlijk is eerlijk, ook wel een beetje bij mij.

Foto 5: Rechtstreeks de metro in, in Madrid.

Foto 6: Zoals gezegd…

Na nog een halfslachtige poging om via Duitse vrienden kaarten te bemachtigen (“Kaarten? Voor wat? Voor een voetbalwedstrijd? Tegen wie? Borussia Dortmund? Hahahaha!”) ging die kans voorbij. Toen werd op 23 september mijn aandacht getrokken door een advertentie in mijn mailbox: ”3-daagse citytrip naar Madrid voor 2 met verblijf in ****Husa Chamartín en wedstrijd Real Madrid vs Ajax”. Voor de prijs hoefde ik het niet te laten dus snel mijn eega geraadpleegd. Hoewel ik het antwoord al wel kon weten, was dat snel duidelijk: zij kon niet mee. Toen maar medegedeeld op de voetbal dat ik ging en je raadt het nooit: er was interesse! David was de eerste die toehapte en binnen no-time had hij nog eens vier man geregeld: Hilbert, Jean-Paul (Pil), Jorn en Gijs. Dus in totaal zes kaarten besteld en de reis kon beginnen… tenminste, als er ook nog een vliegreis werd geboekt. Want die zat er niet bij inbegrepen en moest dus apart worden geregeld. David en Pil namen dit op zich en na veel wachten (op betere prijzen) kon op het laatste moment een vliegtuig worden geregeld via Air Europa. Vertrek en aankomst vanaf Brussels Airport, België.

Foto 7: De eerste culinaire ontmoeting met Spanje.

Foto 8: Rechts de beide jolige heren.

Intussen zat ik te wachten op de bevestiging voor de kaarten, maar toen die maar uitbleef en uitbleef, toch de advertentie maar eens nader bekeken. Mijn hart sprong richting mijn keel toen ik de kleine lettertjes las: de aankoopmail wás de bevestiging! Ik had acht dagen eerder al een bevestiging bij het hotel gemaild moeten hebben… Toch maar een poging gewaagd (uiteraard) en gelukkig viel het allemaal nogal mee: er was niets aan de hand en de boeking stond gewoon. Dus vele angstzweetdruppels en spannende uren later was het alsnog geregeld en kon alles doorgang vinden.
Nog wel een puntje was dat de reis met een dag verlengd werd. Oorzaak was een bedrag van ongeveer 150 euro wat het scheelde als we een extra dag in Madrid bleven of dat we persé op woensdag terug zouden willen vliegen. Dan is de keuze gauw gemaakt en moest er alleen voor die extra nacht nog een slaapplekje worden gezocht in Madrid. Maar na rijp beraad met mijn “kameraden-on-tour” werd besloten dat in Madrid zelf te onderzoeken.

Foto 9: Metrostation Santiago Bernabeu.

Foto 10: En als we omdraaien: het stadion zelf.

In de weken naar de wedstrijd eerst maar de voorafgaande wedstrijden op de televisie volgen. Een hoopvolle wedstrijd in Dortmund die op tekenende Duitse wijze werd verloren (in de slotminuten van de wedstrijd), een kansloze missie in Amsterdam tegen Real, drie verrassende punten, wederom in Amsterdam, tegen City, een prima passend punt in Manchester en een ondanks 70%(!!!) balbezit redelijk kansloos verloren wedstrijd tegen Dortmund in de Arena verder is het dan eindelijk zover: we gaan naar Madrid!

De vliegreis stond gepland op 11.05 uur, zodat de wekker op 06.00 uur stond. Aankleden, even snel een hapje en afscheid nemen van de fam en dan met David en Jorn richting Belgiëland. Onderweg nog de overblijfselen van wat eens een peer was uit de auto geschept, de andere auto met bestuurder Pil de juiste weg gewezen en alvast de plannen voor de komende dagen globaal besproken. Ondanks de vallende sneeuw en behoorlijke langzaam rijdende files toch op tijd op de luchthaven en inboeken maar. Toen begonnen de verrassingen… We kregen als eerste een ontbijt van de luchtvaartmaatschappij, want wat bleek: het was hun eerste vlucht vanaf Brussel naar Madrid! Met verse jus, diverse broodjes en verschillende toespraken van bobo’s van de vliegmaatschappij kon het niet meer kapot. Na het doorknippen van het lint en onder een haag van ballonnen konden we dan inchecken en plaatsnemen in het vliegtuig. Een man of dertig slechts, maar dat mocht de pret niet drukken: dan hadden we de ruimte om te zitten waar we wilden. Nadat iedereen zat, werd het vliegtuig naar de runway gereden… en een kwartiertje later weer terug. Na ruim een uur in het vliegtuig te hebben gezeten werd duidelijk dat een aantal lampjes teveel aan het branden waren en dat er niet meer gevlogen zou worden. Tot zover dus de eerste “vlucht” van Air Europa richting Madrid.

Foto 11: Uiteraard een tour door het stadion.

Foto 12: De 3-1 van Ajax! 😉

We werden het vliegtuig uitgebonjourd met een tegoedbon van 16 euro voor een lunch om kapot te gooien op het vliegveld en we moesten “even” wachten op de volgende vlucht: 18.00 uur. Daar zouden we naar worden overgeboekt, met de complimenten van de maatschappij. Jaja…
Uit arren moede dus maar een geschikte eetgelegenheid gezocht en gevonden in de plaatselijke Delifrance. Bleek dat ze daar ook halve liters bier serveerden, dus ja, wat doe je dan? Dan blijf je even zitten. Tegen half vijf dus opnieuw ingecheckt en weer opnieuw door de douane. Opnieuw op zoek naar de juiste gate en opnieuw daar weer door de volgende controle. Uiteindelijk weer in het vliegtuig en zowaar: we gingen de lucht in! Dus twee keer de eerste keer meegemaakt: van Brussel naar Madrid met Air Europa.
Aangekomen op de luchthaven van Madrid (waar was de douane eigenlijk?) gelijk door naar de metro en een kaartje voor drie dagen gekocht: onbeperkt gebruik maken van de metro, de bus en de trein binnen Madrid voor 17,40 euro! Geen geld. Met behulp van gids David en kaartenman Pil uiteindelijk zonder veel problemen bij het hotel aangekomen. Een luxueus vier sterren hotel. Althans, volgens de boeken. Het leek uiteindelijk meer op een hotel gebouwd in de jaren ’30 en waar sindsdien niks meer aan veranderd was, maar vooruit. Er was warm water, de bedden bleven staan en het ontbijt was ook niet slecht. Overigens heeft van dat laatste niet iedereen kunnen genieten, maar dat komt later nog…

Foto 13: Souvenirtje kopen.

Foto 14: Playa Sol, met de policia prominent in beeld.

Na het inchecken bij één van de drie receptionisten, die zowaar na een minuut of vijf oog voor ons kreeg én ook nog eens Engels sprak; oh mirakel, even de kamers verdelen en het weinige dat mee op reis was daar droppen. Toen naar het door de receptionist aanbevolen restaurant en eten maar, het was inmiddels rond half elf ’s avonds. Het eten viel alleszins mee, alleen uiteraard weer geen mens die daar Engels sprak. En dat ondanks een Engelstalig menu. Gelukkig kon het “bonjour” van Pil elke Spanjaard overtuigen. Tijdens ons intermezzo werden we aangesproken door twee, al wat meer op leeftijd zijnde, Nederlandse heren, die ook de wedstrijd zouden gaan bezoeken. Ze waren er al een dag langer en zouden ook langer blijven dan wij, door simpelweg telkens een dagje bij te boeken. Het bleken een gezellige oud-gynaecoloog en een nóg gezelligere beddenboer. Die laatste was een echte verkoper, die vijf kwartier in een uur over van alles wist te vertellen. Na het eten nog even een afzakkertje in de plaatselijke kroeg, samen met de pensionado’s, betekende uiteindelijk dat we twee uur naar bed gingen. Tenminste, iedereen op twee na: Jorn en Hilbert konden er niet genoeg van krijgen en zouden uiteindelijk drie uur later alsnog op de klep vallen…

Foto 15: Bucket beer, besteld door Pil.

De volgende dag: matchday. Na het ontbijt (allen minus J & H) op weg naar het Estadio Santiago Bernabeu, voor de voorverkenning. Op twee metrohaltes van ons hotel en midden in een woonwijk, steekt het stadion er indrukwekkend bovenuit. Na wat foto’s genomen te hebben, unaniem besloten om gebruik te maken van de rondleiding door het stadion. Met de roltrap (uiteraard, het leek wel of er in de hele stad alleen maar gebruik gemaakt wordt van roltrappen) naar boven, fotootje, museum, fotootje, overzicht van het veld, fotootje, naar de dug outs, fotootje, perskamer, fotootje en tenslotte de Real-winkel. Daar ook nog een fotootje en vandaar weer naar buiten, waar alvast een aandenken in de vorm van een sjaal werd gekocht. Even was er verwarring over een mogelijk miskoop, maar de data van beide wedstrijden stonden op de sjaal. Ook dat probleem weer uit de wereld.

Foto 16: Machtig mooi schouwspel, alleen wel wat ver van het veld.

Toen werd het tijd om de innerlijke mens te gaan bevochtigen, dus op naar Playa Sol, waar het gezellig zou zijn. Eerst de dichtstbijzijnde MacDonalds opgezocht, tenslotte moet de plaatselijke cuisine worden geproefd, daarna terug naar de gezelligheid van Playa Sol. Nu stonden er behoorlijk wat policia-voertuigen, maar gezelligheid was niet direct in de aanbieding. Dus maar één van de zijstraten ingeschoten, waar uiteindelijk een Ierse pub werd aangetroffen. Het plan was om “even” wat te drinken en daarna terug naar het hotel te gaan, om wat op te frissen en klaar te maken voor de gang naar de wedstrijd.

Foto 17: Tribunevolk.

Afijn, na een bucket of wat (een emmer met daarin zes flessen Heineken en ijs), gesprekken met Ajacieden en mooie dames  later, werd uiteindelijk rond half acht de pub verlaten richting het stadion. Uiteraard weer met de metro, waarin zich duidelijk meer Ajacieden dan Real-aanhangers bevonden, kon omstreeks acht uur het stadion worden geënterd via toren B. Over de wedstrijd zal ik kort zijn: een bar slechte eerste helft van Ajax, waar al na zes minuten een afgekeurd doelpunt en een bal op de paal van Real te bewonderen waren, toeschouwers die zelfs na 20 minuten nog binnenkwamen, een tweede helft die iets meer balbezit opleverde maar dan voornamelijk omdat Real dat toestond, vier tegendoelpunten en zowaar een eretreffer, een stadion bezaaid met zonnebloempitten en een na de wedstrijd weer fitte Jorn, die tijdens de wedstrijd regelmatig met de ogen dicht na zat te denken over de wedstrijd. Ook positief was het verlies van Manchester City, zodat in ieder geval de volgende ronde van de Europa League was gehaald.

Foto 18: Spelbeeld uit de eerste helft; Vermeer stompt vrije trap weg.

Foto 19: Eindelijk, na zes wedstrijden
het eerste Ajax-doelpunt tegen Madrid.

Dus maar terug naar de Playa Sol, waar wat werd gegeten in de enige eettent (een KFC) die nog open was en daarna nog even naar de Ierse pub en de buckets. Rond kwart over twee weer terug naar het hotel, minus Jorn en Hilbert. Die wilden de vorige avond nog even dunnetjes overdoen. Oh ja, en met de taxi terug omdat de metro al dicht was. De taxibestuurster kon geen Engels, wist van niks (kwam waarschijnlijk van Bru) en kon, zelfs na het adres te hebben ingetikt op haar TomTom, het hotel niet vinden. Toen we redelijk dicht in de buurt zaten (dachten we), kwam David met het heldere idee om de rest dan maar te lopen… We zijn er uiteindelijk gekomen.

Foto 20: Standbeelden in de straten van Madrid.

Foto 21: Tijd voor een opfrissertje, onder een stralend
zonnetje terwijl het in Nederland sneeuwt en koud is.

De volgende morgen na een voedzaam ontbijt (minus J, H, D, JP & G), uitgecheckt en richting Playa Sol, waar, volgens het plan, een ander hotel zou worden gezocht. Ditmaal om wat dichter bij het uitgaansleven te zitten zodat er niet met taxichauffeurs hoefde te worden gedebatteerd. En het plan werkte! Binnen no-time een hotel gevonden, waar zowaar gratis internet en een heerlijke massagedouche tot onze beschikking stond. Daarna eerst maar eens de omliggende wijk bewonderen, was de algemene opinie. Het zal niet tot gefronste wenkbrauwen leiden als blijkt dat we op ongeveer twee straten van het hotel, op het Plaza de Santa Cruz, een pleintje vonden met cafés, waar de rest van de middag is doorgebracht met wat eten en veel bier. Overigens wel in een heerlijk zonnetje, dat moet gezegd. Toen, dit is té moeilijk om te raden, weer naar de Ierse pub met buckets, waarna rond de klok van acht het hotel weer werd opgezocht. Na een uurtje rust en de rest van de bende weer wakker te hebben gekregen, op naar een eetgelegenheid om de bodem te leggen voor de rest van de nacht. Ook hier weer, ondanks de Engelstalige menukaart, geen Spanjaarden die Engels spraken. Gelukkig was er een Roemeense bardame die kon tolken, zodat niet alleen het “bonjour” van Pil gebruikt hoefde te worden. Wel moesten bij het bestellen de Engelse en Spaanse kaart naast elkaar worden gehouden, zodat de ober wist wat wij wilden eten. Toen het er eenmaal was, is het dat ondergetekende het zonde vond om al het vlees zomaar weg te gooien, anders waren één lamsbout en drieëneenhalve steak zó in de vuilnisbak beland. En dat had niks te maken met de wat bleke kopjes en het vomeren van Pil en Gijs.

Foto 22: “Pil Bucket” in actie.

Foto 23: Een Engelstalige menukaart, dat dan weer wel…

Na de karige avondmaaltijd was het nog iets te vroeg om al een discotheek te gaan bezoeken, zodat eerst nog in een typisch Spaans maar wel modern, cafeetje wat werd gedronken. Bij binnenkomst stonk het enigszins naar een open riool, maar dat mocht de pret niet drukken. De drank was buitengewoon goedkoop, er liep een plaatje van een, alleen Spaanstalige, Argentijnse bardame en er was goede, gevarieerde en niet al te hard staande muziek, dus als tussendoortje was het prima. Door Pil werd er, bij het roken op straat, ook nog een vrolijk gesprek gehouden met een Spaanstalige verkoper (“Bonjour!”), waarbij hij een pracht van een nieuwe bril wist te scoren. Al met al een goede keuze voordat we naar het “hoofdgerecht” zouden gaan.

Foto 24: Het viel niet allemaal even goed.

Foto 25: Gelukkig kwam het later op de avond goed.

Het was ons al opgevallen dat het in de stad drukker leek te zijn dan vorige dagen. Wat achteraf wel klopte, want het was de avond voor een Spaanse feestdag en dan blijkt heel Madrid uit te lopen. Een ongelofelijke drukte en veel hoge hakken en korte rokken trok aan ons voorbij, voordat we bij de, inmiddels bijna, thuisplek van Jorn en Hilbert kwamen: discoteca Palace. Een grote, ondergrondse discotheek met norse uitsmijters en personeel dat, uiteraard, geen Engels sprak. Die avond speelde er een dj met daarbij op het podium een schaars geklede dame (?) en heer die dansten en veel Spaanstalige dansmuziek. Heerlijk! En niks teveel gezegd door onze uitgaansbeesten. Op deze avond zal ik hier inhoudelijk niet teveel op ingaan, maar één tip: wil je aandacht, neem dan een professioneel uitziende camera mee naar binnen. Gegarandeerd aanspraak!

Foto 26: De “dame” op het podium.

Foto 27: En dit is al wat later op de avond.

Om zes uur werden we, net als de rest van het publiek, buiten geveegd. Gijs was al wat eerder richting hotel gegaan en ook David en Pil wilden niet te lang op de laatsten (Hilbert en Jorn) wachten en waren reeds vertrokken. Op weg naar het hotel, wat op ongeveer vier straten verwijderd lag, zagen we die laatste twee uiteindelijk zoekend en speurend over straat lopen (waggelen?): enigszins verdwaald. Als groep weer compleet verder en tenslotte bij het hotel aangekomen moesten de heren nog wel even de artiesten van eerder die dag nadoen. Resultaat: drie spartelende manspersonen op het plein… Na zevenen was het uiteindelijk voordat het licht uitging.

Foto 28: Nog even de standbeelden naspelen.
Tenminste, dat was de bedoeling…

Foto 29: Net op tijd op het vliegveld voor de terugreis.

De volgende morgen moesten we om twee uur vliegen, wat betekende dat er om uiterlijk half één ingeboekt moest worden op het vliegveld. Kwart over elf was ondergetekende wakker, wat echter niet zomaar inhield dat de rest dat ook was. Kortom, zonder ontbijt en met een taxichauffeur die ons (zeer waarschijnlijk) heeft opgelicht, waren we precies binnen de tijd op het vliegveld. Na nog even snel een brunch zaten we dan toch in het vliegtuig, wat beduidend voller zat dan op de heenreis. Hierdoor werden David en Hilbert geüpgraded naar business class en konden hun lange en vermoeide stelten wat verder spreiden dan de rest van ons. Deze keer geen verkeerd oplichtende lampjes, zodat het Aeropuerto de Madrid Barajas zonder verdere problemen kon worden verlaten. Al dacht Hilbert nog dat er naar huis gereden werd, zolang duurde het voor de juiste startbaan was gevonden.

Foto 30: En daar gaat Aeropuerto de Madrid Barajas.

Foto 31: Vanuit Brussel, op naar Nederland!

Uiteindelijk was Brussel omstreeks 17.15 uur bereikt, werd omstreeks 18.00 uur vertrokken van het vliegveld en kon om 19.00 uur de sleutel weer in de voordeur. Tijd om bij te gaan slapen!

Tot slot nog even twee dingen:
Voor trainer Cees: Jorn heeft meeste roltrappen links laten liggen en de naastgelegen trappen genomen.
Voor Jeroen: je hebt wat gemist, maat!

D’n Vjírtienuh

Eerst even de voorgeschiedenis…
Drie jaar geleden stonden we in Zuid-Frankrijk op een camping waar we een gezin uit Heerenveen hebben leren kennen… Zij (Hilda) werkte bij het zwembad, hij (Eddy) had een “doodnormaal” kantoorbaantje… De kinderen konden het ook goed met elkaar vinden, dus bleven we via de mail en facebook contact met elkaar houden, totdat er in augustus een bericht via facebook binnen kwam, dat Eddy een andere baan had, namelijk bij SC Heerenveen… Als loop/hersteltrainer. Dus alvast een voorzet gegeven, dat als de wedstrijd Heerenveen – Feyenoord gevoetbald zou worden, “we wel van de partij” zouden zijn.

Foto 1.

Foto 2.

“Natuurlijk” was hun reactie… In eerste instantie zouden we (of ik) op een koude woensdag avond in december gaan, naar de bekerwedstrijd, maar omdat deze ongunstig viel (i.v.m. ploegen) hebben we besloten om de reguliere competitie wedstrijd te gaan kijken (paasweekend).

Dus op zaterdag ochtend 30 maart richting Heerenveen… Natuurlijk eerst lekker bij gekletst, en rond half acht richting het Abe Lenstra stadion… Letterlijk op een steenworp afstand lopen. Vanuit de verte al wat foto’s gemaakt, en de kinderen uitgedost in voetbalkleding (van Heerenveen wel te verstaan) in de “fean-shop” (fan-shop). Een bal voor Casper, voor Sarina een mooie roze H’veen pet/cap en zelf een sjaal van de wedstrijd zelf gekocht, dus met de logo’s van beide clubs. Uiteindelijk snel nog een notitieblokje meegenomen want Eddy (die toch echt wel wordt herkend op straat) had kaarten geregeld, zodat we na de wedstrijd in de spelershome terecht konden (VIP arrangement).

Foto 3.

Over de uitslag zal ik niet  te veel woorden vuil maken, maar ik moet toegeven; Na bezoeken in de stadions van Vitesse, P.S.V., Utrecht, N.A.C. en Ajax, benadert het Abe Lenstra stadion toch het meeste de sfeer die je vindt in de Kuip. En wie zit er vlak voor ons? Epke Zonderland… Die schijnt dus ook regelmatig een wedstrijd van Heerenveen mee te pikken… Na afloop in de gezellige lounge van het spelershome, nog wat gedronken, handtekeningen verzameld en op de foto gegaan met onder meer Epke Zonderland, Van La Parra, Zomer en…. De vrouw wilde (heel) graag met Marco van Basten op de foto… en zo geschiedde…

Foto 4.

Foto 5.

Kortom, we hebben een leuke wedstrijd meegemaakt (ondanks de uitslag) zijn op de foto gegaan met B.N.’ers en hebben heerlijk bijgekletst met onze vrienden… En nu durf ik het ook wel toe te geven… Ik heb een zwak voor SC Heerenveen, Na Feyenoord (en S.P.S.) heb ik deze club ook een plek kunnen geven in m’n voetbalhart!

Robert

Lekker een weekje vakantie op Malta met de familie. Zon, zee, zandweggetjes, oude kerken en natuurlijk voetbal. Besproken in januari, geboekt in juli en lekker weg in september. Voor mezelf al in gedachten om dan op de zaterdag (of zondag) een wedstrijd uit de Maltese competitie te bezoeken, niet in de gaten hebbende dat het juist in die week interlandvoetbal zou zijn. Nederland zou in en tegen Estland wel even drie punten op gaan halen en de dinsdag erop tegen Andorra de gang naar Brazilië veiligstellen. En zo geschiedde volgens plan…

In Quara (spreek ongeveer uit: Oewarra) uiteraard geen mogelijkheid de match tegen Estland te bekijken, zodoende maar eens rondgevraagd of het mogelijk was  de wedstrijd van Malta tegen Denemarken op de bonnefooi en in “het eggie” te gaan bekijken. Volgens de meneer van de autoverhuur (ze rijden daar links en weten maar al te goed waar de claxon zit, maar da’s een ander verhaal) zou dat absoluut geen probleem zijn en ook de receptionist annex barmeneer annex klusjesman van het hotel vertelde dat ik daar gewoon naar toe kon rijden en een kaartje aan het loket kopen. De gok dus maar genomen en op vrijdag in de huurauto gestapt en naar het National Stadium gereden.

Foto 1: Malta – Denemarken bij de volksliederen.

Even een overzichtje voor de mensen die Malta niet kennen: het hoofdeiland is ongeveer dubbel zo groot als het eiland Tholen, de hoofdwegen zijn te herkennen aan het asfalt wat er ligt met af en toe belijning en de bebording is zoiets als vroeger in België: soms staat het aangegeven, soms vlak voor of in de bocht van de afslag en soms moet je maar gokken welke kant je moet. De andere wegen hebben soms wel asfalt, soms beton en soms gewoon zand. Wel lekker avontuurlijk en als je toch op vakantie bent en de tijd hebt, maakt het niet veel uit. En als je écht verdwaalt bent: vraag het gewoon aan de eerste de beste Maltees die je tegenkomt, mijn ervaring is dat het én verschrikkelijk vriendelijke mensen zijn, én ze je echt proberen te helpen. Desnoods halen ze iemand anders erbij. Voor mensen die twijfelen: Malta is een aanrader om een (korte) vakantie naar toe te gaan. Tot zover de reclame.

Foto 2: De harde kern.

Op weg dus naar het stadion. Tot zolang de hoofdwegen liepen was het geen enkel probleem om de weg te vinden, maar toen ik er eenmaal afmoest werd het wat problematischer. Uiteraard was ik wel zo slim geweest op tijd te vertrekken, maar een geluk bij een ongeluk was ook dat het al wat begon te schemeren. Ondanks een bultig landschap waren zodoende toch de lichtmasten te zien en heb ik op goed geluk wat afslagen genomen in de richting van die bakens. Wonder boven wonder kwam ik er zonder al te veel tijdverlies ruim een uur voor aanvang al aan en had ik de tijd uit te zoeken hoe en wat.

Nu is mijn ervaring (in Nederland) met het parkeren van auto’s bij een voetbalwedstrijd dat dit behoorlijk wat tijd in beslag kan nemen. Een redelijk plekje zoeken, natuurlijk een stuk lopen en dan nog maar de goede ingang vinden. Hier liep dat ietsjes anders. Ik reed regelrecht naar het stadion, betaalde een euro parkeergeld en kon de auto letterlijk voor de ingang parkeren. Ik was even perplex en heb nog maar eens gekeken of ik wel goed zat, maar die bus met verklede Deense fans had ik toch echt ook geparkeerd zien staan, dus het kon niet missen. Uitstappen dan maar en de eerste de beste “hotemetoot” aangesproken die me iets met de organisatie te maken leek te hebben: een meneer in een oranje (..) shirt met een badge aan een koord om zijn nek.

Foto 3: “Ajacied” Boilesen in aktie.

Hem gevraagd of de wedstrijd nog niet uitverkocht was en zoniet waar ik dan eventueel  een kaartje kon kopen. Nu sprak ik Engels en was ik gekleed in het Ajax-uittenue van het seizoen 2000/2001, dus daar kan een misverstand zijn ontstaan, want hij me wees naar het loket voor de Deense fans. Hem duidelijk gemaakt dat ik Nederlands was, slechts op vakantie en liever niet in het uitvak kwam te zitten (omdat die meestal nog minimaal een half uur in het vak moeten wachten tot het thuispubliek naar huis is gegaan). Hij verwees me toen naar een bakstenen gebouwtje waar een op leeftijd zijnde meneer op me zat te wachten, maar niet voordat hij me “waarschuwde” dat de entree wel maar liefst 25 euro zou zijn. Hem bedankt en maar niet verteld dat dit in vergelijking met een interland- of Europacupkaartje van een Nederlandse club slechts een schijntje was voor de plek waar ik zou komen te zitten.

Foto 4: Dolle vreugde bij de Maltese gelijkmaker.

Zodoende dus de meneer in het bakstenen kotje aangesproken, die me ook eerst probeerde in het Deense vak te krijgen. Na wederom de uitleg over het hoe en waarom kreeg ik dan toch het kaartje, maar niet na weer te zijn gewezen op de kosten van het kaartje en de daar klaarblijkelijk bijkomende vragende frons. Na de man het geld gegeven te hebben gegeven in ruil voor het begeerde ticket, kon dan eindelijk de gang richting het toegangshek worden gemaakt. Daar stond de man in het oranje t-shirt, die me met alle egards behandelde en me door de poort loodste. Uiteraard niet zonder te zijn gefouilleerd, ook op Malta zullen wel vandalen en oproerkraaiers zitten…

Foto 5: Ook zij gingen compleet uit hun dak.

Ik kwam in het vak gelegen naast de V.I.P.-tribune, ongeveer halverwege de middellijn en het doel. Op de “tweede ring” weliswaar, wat inhield dat ik zo’n tien rijen en een looppad was gescheiden van het veld. Ik werd aangesproken door een meneer met een overduidelijk Brits accent, die drie stoelen van mij verwijderd zat en zich afvroeg of en waarom de wedstrijd was vertraagd. Hem als eerste maar gevraagd of hij uit Engeland kwam, maar dat bleek Ierland te zijn. Toen gewezen op het feit dat het in Malta (en de rest van Europa), in vergelijking met de Britse eilanden een uur scheelde en dat hij zo in ieder geval zich goed op de wedstrijd had kunnen voorbereiden.

Toen de wedstrijd uiteindelijk stipt om acht uur was afgetrapt, zat het stadion ongeveer halfvol. De “harde kern” van Malta had zich gesetteld achter één van de doelen en vermaakte zich voornamelijk met trommels en trompetten. Ook hier de gebruikelijke voetbalchansons, behoudens wat plaatselijke teksten. Ik denk namelijk niet dat ze “gao staan, a-ju vur Twente bint” zongen, al kon ik het niet helemaal verstaan. Het Deense uitvak zat redelijk vol en de V.I.P.-lounges aan de overkant van het veld werden ook gevuld met voornamelijk Deense fans. Toch was het overwegend het thuispubliek wat te horen was, zelfs na de zeer snelle voorsprong voor de bezoekers in de tweede minuut.

Foto 6: De eindstand, na ruim 52 minuten al op de borden.

Het leek zo een grote afstraffing voor Malta te worden, maar niets bleek minder waar. Na zo’n twintig minuten was de grootste Deense dadendrang wel gezakt en bleken de Maltezer Leeuwen (ik ben er niet zeker van of dit wel hun bijnaam is, maar het klinkt wel lekker) nog behoorlijk van zich af te kunnen bijten. Dit werd kracht bijgezet door een vrije trap wat de gelijkmaker betekende, en mijn buurman (nee, niet die Ier) werd bijkans gek van vreugde. Tot aan de rust een ietsje sterker Malta, zonder dat de Denen echt in de problemen kwamen.

Na de rust wederom een optisch gelijkopgaande wedstrijd, tot een, voor de Maltezers, dramatische speling van het lot de das om deed. Na een aanval belandde de bal bij de bezoekers op de lat, waarna zij konden uitverdedigen. In de daaropvolgende aanval wisten de Denen wederom op voorsprong, nadat de bal via de lat(!) en de rug van een verdediger het doel in ging. Hoewel nog wel pogingen werden ondernomen, kwamen de Maltezers deze domper niet meer te boven en ging de overwinning naar de Denen. Ondanks deze magere winst waren dit voor de noorderlingen toch gewoon drie punten met nog uitzicht op een trip naar Brasil. Na afloop liep ik langs de V.I.P.-tribune richting de uitgang, toen ik zag dat Christiaan Eriksen geïnterviewd werd door mensen van de pers. Omdat er niet op werd aangedrongen dat ik door moest lopen naar buiten, wachtte ik totdat hij klaar was en naar de spelerstunnel liep. Mijn kans waargenomen en hem, in het Nederlands, een succesvol vervolg van zijn carrière in Engeland toegewenst, wat hem verleidde tot een armzwaai en een vriendelijk “bedankt”. Maar of mijn persoonlijke succeswens aan hem nou echt de sleutel tot het grandioze debuut in zijn eerste competitiewedstrijd voor Tottenham is geweest? Ik persoonlijk denk van wel.

Foto 7: Christian Eriksen.

Ik werd ook nog aangesproken door wat mensen van de V.I.P.-tribune die dachten dat ik Christian persoonlijk kende, hen maar in de waan gelaten en snel mijn auto opgezocht. Bij het wegrijden leek het voor het eerst op een echte wedstrijd, want nu was er wel filevorming en grote drukte. Gelukkig maar voor even en zo reed ik na een nieuwe ervaring op het gebied van buitenlandse wedstrijden weer terug naar het hotel om mijn vakantie voort te zetten. Overigens natuurlijk niet zonder eerst weer een poosje te hebben moeten zoeken naar een weg waar weer wel (duidelijke) bebording aanwezig was.

D’n Vjírtienuh.

Na het derde landskampioenschap op rij zou je bijna kunnen spreken dat het “gewoon” is geworden om één van de uitwedstrijden van mijn favoriete club te bezoeken, maar zo zou ik het niet willen omschrijven. Want gewoon is het eigenlijk nooit. Spannend daarentegen blijft het zeker! Welke tegenstanders worden getroffen, wat zijn de kansen om een ronde verder te komen en bovenal: wat is een mooie tegenstander om in den vreemde te gaan bekijken. Want daar zitten natuurlijk wel een aantal criteria aan. En ik bemerk wel dat, hoe vaker je naar het buitenland gaat, hoe meer bijzonder de tegenstander moet zijn. Want wat is leuker dan naar culturen te gaan die compleet anders zijn dan daar waar je al bent geweest? Hoe mooi en intens de stadions in Engeland, Spanje of Tsjechië ook zijn, dan trekt het onbekende toch. Een kolkend Turkije,  ergens in het verre en barre Rusland of een totaal ander werelddeel met Israel. Maar ook een wedstrijd in Duitsland of Scandinavië zou prima aan het ervaringspakket toe te voegen zijn. Zoveel keuze en zo weinig tijd (en geld!) om dat allemaal nog eens mee te maken.

Foto 1: Fijne supportersbus.

Maar eerst maar eens de loting. Hoewel net als vorig seizoen best een zware poule is geloot, lijkt deze makkelijker te overleven. Of overleven, in ieder geval om de Europa League te halen. Met Barcelona (onoverwinnelijk), AC Milan (moeilijk met goede spelers, maar mogelijk twee puntjes pikken) en Celtic (Brits voetbal ligt Ajax wel) moet het mogelijk zijn om in ieder geval boven de laatste te kunnen blijven. En wie weet, als Milan punten laat liggen…
De voorkeur, qua wedstrijdbezoek, gaat uit naar Celtic of Milan. Hoewel Brits is Schotland natuurlijk niet hetzelfde als Engeland. Vraag het de gemiddelde Schot maar eens. En ook in Italië ben ik ook nog nooit geweest, dus ligt het voor de hand om één van die twee te bezoeken. Nu nog hopen dat het wedstrijdschema aan de wensen voldoet. En hoe! De eerste uitwedstrijd is tegen Barcelona (al eens geweest en komt te vroeg na mijn reguliere vakantie), de tweede tegen Celtic maar de laatste is op 11 december in Milaan. Stad van de mode, cultuur en natuurlijk San Siro. Daar waar in de hoogtijdagen “San” Marco, “Rasta” Ruud en Frank “de Lama” de sterren van de hemel speelden én prijzen binnensleepten. De keuze is dus snel gemaakt, nu nog “even” een kaart zien te regelen en op de voetbal vragen wie er mee wil.

Foto 2: Het Meazza Stadion, ook wel San Siro genoemd.

Nou, dat laatste viel even tegen. Een aantal had het oog laten vallen op de wedstrijd Barcelona – Ajax, weer anderen gingen liever naar de wedstrijden in Amsterdam en de rest had de gebruikelijke smoezen (lees hiervoor één der vorige verslagen). Ik was dus weer aangewezen op de gebruikelijke groep: mezelf, ikke en ondergetekende. Dan op zoek naar kaarten, wat opmerkelijk gemakkelijk ging: op dezelfde manier als vorige winter met de trip naar Madrid, dus via Groupon. Kaart met één hotelovernachting midden in het centrum voor 199 euro. Nu niet meer dezelfde fout maken als vorige keer maar gelijk conformeren en hopla, beiden waren binnen. Toch nog één klein foutje maken: kijken hoe duur de hotelovernachting daadwerkelijk is bij het hotel, maar dan zonder kaartje voor de wedstrijd en “bemiddelingskosten” van Groupon. En tenslotte nog de reis regelen.

Foto 3: Grandioze voetbaltempel.

Ik had geleerd van de vorige keer, toen mijn kompanen zó lang op een nóg goedkopere vlucht hadden gewacht dat het bijna dubbel zo duur was geworden met de eerste keer dat er werd gezocht op internet. Dat zou me nu dus niet overkomen. Er op een woensdagmiddag eens voor gaan zitten en allerhande vergelijkingssites op nageslagen. Uiteindelijk kwam Ryanair als goedkoopste uit de bus, waar ik voor 56 euro heen en weer kon vliegen van Charleroi naar Bergamo. Inclusief retour bustransfer van Bergamo naar Milaan was ik voor 66 euro klaar. Geen geld dus, plus een hele donderdag de tijd om in de stad rond te kijken omdat ik pas ’s avonds terug zou vliegen.

Foto 4: Vlakbij de harde kern van AC Milan.

Al met al dus vrij snel alles geregeld, nu nog even de uitslagen afwachten in de poule. Zoals verwacht was de eerste wedstrijd; uit bij Barcelona, een “kaassie”. Voor Barcelona, dan wel te verstaan. Thuis tegen Milan leek één minuut voor tijd het mirakel te gebeuren, tot twee minuten in blessuretijd “Vallotelli” een strafschop versierde. Maar toch een puntje, eigenlijk niet helemaal verwacht. Daarna de desillusie in Schotland en de zoete revanche in Amsterdam. Ajax stond nu derde en was afhankelijk van de resultaten van Milan. Want wie kon verwachten dat Ajax tegen Barcelona punten zou pakken? Toch gebeurde het wonder. Zuurpruimen wisten wel te vertellen dat er verschillende sterspelers niet waren (waaronder Messi), maar daar stond wel tegenover dat Barcelona tot dat moment nog gewoon ongeslagen was dat seizoen. In zowel de competitie, beker als op Europees niveau had de ploeg nog niet verloren. En de zaterdag voor de nederlaag had hetzelfde elftal wat tegen Ajax speelde, in de competitie nog gewoon Grenada met 4-0 verslagen. Er viel dus van alles over te zeggen, feit bleef dat Ajax gewonnen had en het zowaar in eigen hand kreeg om als tweede in de poule te eindigen. Omdat Milan wel had gewonnen bij Celtic, had die aan een gelijkspel voldoende om als tweede te eindigen. Ajax moest dus winnen in Milan en ik kreeg een wedstrijd die op het scherpst van de snede zou moeten worden gespeeld!

Foto 5: Ter nagedachtenis aan Nelson Mandela.

Mijn kompanen hadden inmiddels spijt als haren op het hoofd dat zij niet voor Milaan-uit hadden gekozen, enkelen probeerden zelfs (vergeefs) nog om het alsnog geregeld te krijgen. Zelfs de prijsvragen op de radio werden (wederom vergeefs) afgestruind om er toch maar bij te kunnen zijn. Helaas, helaas. Dat werd voor hun dus toch weer het café.

Foto 6: Via de paal in de handen van de keeper…

De reis zelf verliep voorspoedig. Op de geadverteerde tijd vertrekken, zo’n 20 minuten eerder dan gepland aankomen in Bergamo en toen met de al klaarstaande bus naar het centrum van Milaan zonder noemenswaardig oponthoud. Nog wel een demonstratie gezien, maar hier geen last van gehad. In tegenstelling tot eerder die middag, toen datzelfde een bus Ajax-supporters overkwam die wel moest stoppen. Blijkbaar was de 17-urige busreis die jongens niet in de koude kleren gaan zitten, want zij wilden doorrijden naar de eindbestemming en hebben dat “even” duidelijk gemaakt aan de demonstranten. Filmpjes hiervan zijn op YouTube terug te vinden…

Foto 7: De Jong en Krkic.

Aangekomen op het imposante en eeuwenoude Centraal Station in Milaan eerst maar eens even rondgekeken en genoten van de architectonische hoogstandjes. Toen een taxi gepakt naar het hotel, de spullen gedropt en omgekleed in Ajax-tenue. Dan klaarmaken voor vertrek naar het Meazza, of San Siro, Stadion. Daarvoor naar het dichtstbijzijnde Metrostation; Moscova, gestiefeld en uitgezocht hoe de Metro in elkaar stak. Beetje gegokt en nog goed ook, want toen ik instapte zag ik direct al een aantal Milan-supporters. Met de woorden: “Well, at least I know I’m in the right train”, met drie van hen in contact gekomen en zij zouden mij wel door de diverse overstapplaatsen heen loodsen. Het bleken Roemeens immigranten die al meer dan tien jaar in Milaan woonden en enorme fans waren. Al keuvelend kwamen we bij onze uitstaphalte en zij vertelden dat boven een aantal bussen zouden staan zodat we niet nog tien minuten naar het stadion hoefden te lopen.

Foto 8: “Mijn” metrostation, gelegen op zo’n 100 meter van mijn hotel.

En ja, er stond een bus…

Toen we boven de grond kwamen konden mijn metgezellen gewoon doorlopen, maar werd ik er door de carabinieri vantussen gevist en vriendelijk doch zeer dringend verzocht om in de gereedstaande bus plaats te nemen. Compleet met een traliewerk en exclusief voor Ajax-fans. Blijkbaar waren de ervaringen met uitsupporters dermate dat daar wijze lessen van waren genomen, want iedereen die er ook maar enigszins als niet-Milan supporter uitzag, moest in de bus plaatsnemen. Tegenstribbelen had geen enkele zin. Nadat we zo’n kwartier moesten wachten voordat de hele bus vol zat en er blijkbaar geen Ajax-supporters meer uit de ondergrondse zouden komen, vertrokken we onder begeleiding van een met werkende zwaailichten rijdende politiewagen richting het stadion. In de bus gonsde de vrees dat we wellicht helemaal niet naar het stadion zouden gaan, maar gelukkig werd die vrees geen waarheid.

Foto 9: De day after, in een grijze mist, het stadion nogmaals.

Met een grote omweg; om het paardencircuit heen, kwamen we aan de andere kant van het stadion aan en werden in een “sluis” uitgeladen. Voor wederom een rij politieagenten moesten we weer wachten, tot we in de richting van het uit-supportersvak werden gedirigeerd. Omdat ik daar geen kaartje voor had, toch maar één der suppoosten die er ook stond aangesproken en uitgelegd dat ik er via gate 9 in wilde. Omdat de goede man geen Nederlands en Engels verstond, hem mijn ticket maar laten zien, waarna hij mij ter wille was en ik alsnog door de linie politieagenten en het achterliggende hek heen kon. Daar kwam ik dus als één van de weinige herkenbare Ajacieden tussen de Milanesi, maar van enige animositeit was geen sprake. Ik kon gewoon een broodje en een aandenken kopen zonder last te ondervinden.

Foto 10: Wie zouden hier langs gelopen zijn?

Omdat het wat langer had geduurd dan gepland, moest ik toch nog haasten om op tijd in het vak te zitten. Gelukkig stonden er rond het stadion suppoosten die wel (wat) Engels verstonden en die konden mij op tijd wijzen waar ik moest zijn. Ik kwam in een vak wat uitsluitend uit Milanezen bestond, met goed uitzicht op het vak van de harde kern van de thuisclub. De sfeer was uitstekend en vooral met het voorlezen van de namen van de zeer enthousiaste omroeper, werd uit volle borst meegeblerd. Diezelfde sfeer zakte na het goede begin van Ajax wat ineen, waarbij ook verwonderd werd gekeken naar die ene gek in het vak die juichte als Ajax een kans kreeg. De stemming sloeg helemaal om toen één der hun spelers een rode kaart kreeg voor de aanslag op Poulsen, waarna het fluitconcert helse vormen aannam telkens als diezelfde Poulsen weer eens aan de bal kwam.

Foto 11: Mooie muurtekeningen, hier Man United…

Foto 12: …en Barcelona.

Voor de rode kaart had Ajax al een keer het aluminium (paal) geraakt en nog een goede kans naast gekopt, maar na de rode kaart werd het tactische plan van Milan aangepast tot een fortificatie. Ajax kreeg hierdoor zeer weinig kansen meer, zeker omdat het eigen spel ook niet 100% accuraat genoeg was. Ondanks alle wijzigingen die trainer Frank de Boer nog in de ploeg bracht, bleef het zodoende doelpuntloos gelijk. Had de scheidsrechter wat consequenter opgetreden, dan… Had trainer De Boer andere spelers ingebracht, dan… Had Fischer die bal goed ingeschoten, dan… En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Feit was dat Ajax niet had gescoord en dat ook dit seizoen overwintering in de Champions League wederom niet was gelukt. Teleurstelling op mijn stoeltje dus, de opluchting om mij heen was des te groter. Uitgelaten en tevreden gingen de thuisfans huiswaarts, daar waar ik in mineur achterbeleef. Echter niet voor lang, want een suppoost maande mij te vertrekken zodat ook ik in de lange stoet richting de metro kon. Nu zonder escorte, bus en medesupporters, alleen met mijn gedachten tussen de Milan-aanhangers. Ook nu weer geen enkel incident waargenomen. Inmiddels was mijn kennis van het metrostelsel dermate dat ik in één keer de juiste trein eruit pikte en rond half twaalf alweer bij mijn hotel was aangekomen. Nog even snel een shoarmaatje gescoord in een tent in de buurt, waarna de lange dag zijn tol eiste en ik m’n bed maar opzocht.

Foto 13: Werkelijk overal kwam je ze tegen.

De volgende dag na een verkwikkende douche en een uitgebreid ontbijt wederom richting het Meazza (of, voor de minder in historie blijven hangen mensen: het San Siro) Stadion gekoerst, met in het achterhoofd wat leuke foto’s te schieten. Helaas, de laaghangende mist maakte het onmogelijk om het hele stadion er op een mooie manier op te zetten, zodat er wat vage foto’s overblijven. Wat wel goed te zien was waren de fraaie muurschilderingen op de omheining van de paardenrenbaan, vlak bij het stadion. Ook opvallend waren de vele verschillende stickers die de Ajax-aanhang had achtergelaten op het straatmeubilair richting het metrostation, volgens mij een sport op zich om zo veel mogelijk stickers te plakken op een zo kort mogelijk traject. Zelfs op de reclameborden bij een MacDonalds waren ze terug te vinden.

Foto 14: Zelfs bij de Milanese McDonalds!

De rest van de dag de stad wat verkend. Winkelstraat in, winkelstraat uit. Cadeautje voor de kleine scoren en verder mezelf vergapen aan de vele oude panden in de stad.
Om zes uur de koffers opgehaald in het hotel en nog even het thuisfront gebeld. Die vroeg of ik nog wat van “de steekpartij” had meegekregen, waarbij een aantal Ajax-supporters gewond waren geraakt. Nou, dit was het eerste bericht wat ik er over hoorde, zodat zij mij meer kon vertellen dan dat ik al wist. Rond zeven uur ’s avonds weer terug op het Centraal Station, alwaar de pendelbus richting het vliegveld van Bergamo reeds stond te wachten. In de bus allerhande heldendaden gehoord van de, voornamelijk jeugdige, Ajax-fans, waarbij in geuren en kleuren de belevenissen werden opgetekend en daar waar mogelijk aangedikt. Op het vliegveld een vertraging van 25 minuten, maar ook hier geen tijd om mezelf te vervelen door de grote schare Ajax-fans.

Foto 15: En weer op weg naar huis vanuit Bergamo.

Als laatste ingestapt in het vliegtuig en na een kleine twee uur alweer geland in Charleroi. Uiteraard m’n parkeerticket kwijt, dus na een kleine vertraging uiteindelijk toch onderweg naar huis, alwaar de waan van de dag weer kon beginnen.

Tot volgende uitwedstrijd!

’n Vjírtienuh.

Spelerescorte bij Ajax Vrouwen!

---

Al enige tijd wilde Danique graag eens als spelerescorte bij Ajax een wedstrijd bijwonen, maar helaas werden de prijsvragen nooit gewonnen. Toen kwam de prijsvraag voorbij om als spelerescorte bij de Ajax Vrouwen de bekerfinale tegen A.D.O. Den Haag VR mee het veld op te lopen. En zowaar! Op zaterdagavond 28 mei 2016 was het zover: aan de hand van aanvoerster Petra Hogewoning mocht ze, onder toeziend oog van zo’n 4000 toeschouwers in het Kyocera Stadion in Den Haag, de grasmat betreden.

Foto 1.

Foto 2.

Foto 3: In de spelerstunnel.

Foto 4: Dan is het zover!

Foto 5: Fotograaf: Gerard van Hees (c).

Daarvoor was Danique om 17.30 uur welkom geheten door een official van de K.N.V.B., waarna ze, samen met nog 10 meisjes, naar de kleedkamer gingen om het officiële tenue van Ajax aan te doen. Daarna wachten in de spelerstunnel tot het tijd was om het veld op te gaan en hand in hand het publiek te verwelkomen.

Foto 6. Fotograaf Sjoerd Tullenaar.

Foto 7.

Foto 8.

Foto 9.

Nadat alle escortes van zowel Ajax, ADO als het arbitrale trio hand in hand het veld waren afgegaan, werd weer terug omgekleed. Als aandenken kreeg iedereen nog een aantal leuke gadgets van de K.N.V.B. Daarna naar de tribune, waar alle trotse papa’s, mama’s, opa’s, oma’s, broertjes en zusjes al zaten te wachten.

En ook al verloor Ajax met 1-0, het was een ervaring om nooit te vergeten!

Foto 10.

---

 

Credits Tekst: d’n Vjírtienuh

Missie naar Rostov…

---

Na persoonlijk een jaar “droog” te hebben gestaan voor wat betreft Europese uitwedstrijden van Ajax, was het dit seizoen weer ernstig gaan kriebelen. Hoewel de titel op de laatste competitiedag was weggegeven, mocht Ajax gelukkig wel aantreden in de voorronde van de Champions League. Mijn streven is nog steeds om landen aan te doen waar ik nog nooit geweest ben, dus was de uitwedstrijd tegen P.A.O.K. Saloniki een mooi affiche om toe te voegen aan mijn reizen. Helaas ging dat vanwege diverse omstandigheden niet door, maar Ajax wist gelukkig wel een ronde verder te komen. Gezien de mogelijke tegenstanders zaten er niet zo veel tussen waar ik écht naar toe wilde, maar toen F.C. Rostov uit de koker rolde, stond mijn besluit direct al vast: ik zou naar Rusland gaan!

Foto 1: Daar gaan we dan!

Maar toen begon pas echt de queeste. Eerst moest worden vastgesteld of Ajax eerst thuis of uit zou voetballen, dan nog de datum (dinsdag of woensdag?), vervolgens of er kaarten zouden zijn en tenslotte het makkelijkst van alles: de reis en het hotel boeken. Een rechtstreekse vlucht zou niet mogelijk zijn vanwege het feit dat de Oekraïne ertussen lag, maar via Moskou gingen diverse vluchten. Toen uiteindelijk alles duidelijk was qua speeldata en kaartverkoop, kon ik écht aan de slag. Helaas waren de goedkoopste en/of korstdurende reizen al weg, maar uiteindelijk vond ik nog een redelijk geprijsde via Zaventem (Brussel). Dinsdagavond 23.40 uur vliegen naar Moskou, vijf uurtjes wachten en dan door naar Rostov, alwaar de plaatselijke aankomsttijd 11.00 uur in de morgen zou zijn. Het kaartje via Ajax gekocht en een hotel geboekt wat precies tussen het vliegveld en het stadion van Rostov lag. Kaassie!

Foto 2: Woensdagmorgen 11 uur in Rostov aan de Don.

Echter, er waren nog wat andere obstakels die ik in mijn enthousiasme niet helemaal had meegerekend. Gelukkig heb ik via mijn dochter een Russische kennis, die me op het hart drukte om niet te vergeten een visum te regelen via de Russiche ambassade. Tenslotte behoort Rusland niet tot de Europese Unie. Tevens vertelde ze me dat er nog een aantal andere regeltjes golden waar ik aan moest voldoen: pasfoto’s voor de visumaanvraag, een “uitnodiging” van het hotel waar ik logeerde en een brief van de ziektekostenverzekeraar waarin zij aangaven dat ik wel degelijk verzekerd zou zijn ten tijde van mijn verblijf in Rusland (Marina, bedankt!). Dus gelijk op maandag gebeld naar het consulaat, waar bleek dat de volgende dag de laatste dag was dat ik (op tijd) mijn visum kon aanvragen. Want de dinsdag van de week erop, moest ik al vliegen! Klein detail: ik moest bij het aanvragen persoonlijk in Den Haag langskomen, inclusief alle bescheiden meenemen die ik nodig had. Gelukkig kon ik op mijn werk een ochtendje vrijkrijgen en had ik al een aantal dingen aangevraagd / gemaakt (pasfoto’s). Uiteindelijk ’s avonds laat ook de uitnodiging van het hotel binnengekregen en uitgeprint, dus ik was er klaar voor om het visum aan te gaan vragen!

Foto 3: Heerlijk weer, alleen te warm voor een lange broek.

De volgende dag dus vol goede moed richting de Hofstad, waarbij mijn auto echter wat kuren begon te vertonen die niet alleen mij maar ook de meter in het rood liet lopen. Gelukkig lukte het om zonder kleerscheuren de ambassade te bereiken en kon ik de auto wat laten afkoelen op een parkeerplaats. Bij de ambassade werd ik, terwijl ik wilde aanbellen, binnengelaten door een “stem op afstand”. Twee norse vragen verder stond ik binnen, maar daar bleek dat ik het verkeerde gebouw had. Daar waar ik stond was uitsluitend voor Russische burgers, andere mensen moesten aan de overkant van de straat zijn. Zo gezegd, zo gedaan en de straat overgestoken naar een redelijk nieuw kantoorpand. Op de vijfde verdieping, zo gaf het binnen staande overzichtsbord aan, moest ik me aanmelden. Eenmaal boven met de lift, kwam ik in een wachtruimte met een zestal loketten, waar één hele mevrouw de bezoekers ontving. Gelukkig was het niet druk en kon ik na twee mensen voor mij al aanschuiven. Uiteraard had ik thuis het verkeerde formulier ingevuld, gelukkig was de mevrouw zo vriendelijk om het goede voor mij in te vullen. Vervolgens naar een loket aan de andere kant van de ruimte, waar nóg een mevrouw bleek te zitten. Daar kon ik betalen en mijn bescheiden inclusief paspoort achterlaten, zodat zij het in orde gingen maken. Ik zou het een week later kunnen komen ophalen, ’s middags tussen 14.00 en 17.00 uur. Opgelucht dat het allemaal goed was gekomen, tot zover, terug naar de auto. Die bleek een beetje te zijn afgekoeld, maar nog niet helemaal. Maar ik moest naar mijn werk, dus toch maar op pad gegaan.

Foto 4: Onderweg naar het hotel, met een bijzondere infrastructuur.

Terwijl ik Den Haag uit aan het manouvreren was, liep de temperatuurmeter weer in een snel tempo op. Ik hoopte op de snelweg wat meer koeling te krijgen bij een constante snelheid, maar helaas, het mocht niet zo zijn. Ik was de Hofstad nog maar net uit, toen de snelheid langzaamaan steeds minder werd. Ik parkeerde op de vluchtstrook, heb water en olie aangevuld en (op advies van mijn autodokter) een uur gewacht tot de temperatuur was gedaald. Echter, na dit uur wilde de motor helemaal niet meer starten, zodat uiteindelijk via 112 een takelateur mij van de snelweg heeft gehaald. Prijstechnisch was het niet te doen dat deze mijn auto helemaal naar huis zou brengen, zodoende via wederom mijn autodokter geregeld dat mijn auto bij het parkeerterrein van de KFC zou worden opgehaald (Peter en Jean Paul, bedankt!).
Maar toen was ik nog in Rijswijk en ik moest naar mijn werk in Breda. De wondere wereld van het openbaar vervoer ging voor mij open: het was waarschijnlijk zo’n 20 jaar geleden dat ik voor het laatst in de trein had gezeten. Via de tram en trein uiteindelijk toch op mijn werk beland, waar mijn auto het mikpunt van enkele welgemeende opmerkingen werd…

Foto 5: Ook onderweg, hier werd er aan de weg gewerkt.

Een week later (met de auto van mijn partner) kon ik mijn paspoort met visum op gaan halen in Den Haag. Inmiddels was mijn vakantie begonnen, dus lekker relaxed en alle tijd van de wereld. Het ging van een leien dakje en binnen een half uur was ik weer buiten, alles gecontroleerd en wel. Terug naar huis, koffer inpakken, online inchecken en vol goede moed naar Zaventem. Daar afscheid genomen van moeders en de huilende kleine en vervolgens een zwaarbeveiligd vliegveld geënterd. Twee controles met metaaldetectoren verder stond ik uiteindelijk veel te vroeg te wachten op het vliegtuig van de Russische maatschappij Aeroflot wat mij voor het eerst van mijn leven in Rusland zou gaan brengen. Inchecken, stewardess begroeten (fonetisch: “sdrazd voedzj”) en plaats opzoeken. Het ging gebeuren!

Foto 6: Twee keer voorbij gelopen, maar dit is dan hotel Valencia.

Over de heenvluchten van Brussel naar Moskou en van Moskou naar Rostov, kan ik kort zijn: geen oponthoud, prima bediening die ook het Engels machtig waren en kundige piloten. Waar wel enig verwondering aan te pas kwam, was de bewegwijzering op het Moskouse vliegveld. Uiteraard in het Cyrillische schrift, maar gelukkig ook in het Engels. Minpuntje was dat de borden niet zo heel duidelijk waren, zodat ik wat onnodige meters heb gemaakt. Maar met een tussenpauze van vijf uur had ik de tijd om het goed uit te zoeken. Gelijk ook maar wat roebels gepind, want in Nederland bestellen via mijn bank, was onmogelijk. Op de ambassade had ik gevraagd wat het slimste was om te doen, waarna de vriendelijke mevrouw had uitgelegd dat ook zij, wanneer ze in Rusland was, gewoon pinde van haar Nederlandse bankrekening. Wel gaf ze aan om het ergens binnen te doen, bij een automaat van een bekende bank. In ieder geval niet midden op straat bij louche handelaren. Derhalve dus maar op het vliegveld mijn eerste bankbiljetten in de knip gedaan, dan was ik voorlopig gesteld in geval mijn Europeese euro’s de truc niet konden doen.

Foto 7: het stadion van Rostov, de voorzijde.

Toen ik, keurig op tijd, het vluchthavengebouw van het vliegveld(je) van Rostov uitwandelde, bleek dat ik de verkeerde keuze had gemaakt om mijn lange broek aan te doen: het was er behoorlijk warm. Maar omdat het mooi weer was en ik alvast wat van de stad wilde zien, besloot ik om naar mijn hotel te wandelen. Het zou zo’n half uurtje duren (gezien de afstand), maar de infrastructuur van Rusland, en dan in dit geval met name in Rostov, is nog enigszins in opbouw. Of in verval, het is maar hoe je er naar kijkt. Er werd, op het niet overdreven lange stuk weg naar mijn hotel, namelijk op maar liefst drie plekken aan de weg gewerkt. Verder een door bomen overwoekerd trottoir, oversteken via een oude loopbrug en grote barsten in een plotsklaps eindigende stoep. Kortom: een beleving voor de zintuigen! Want het overige verkeer, voornamelijk dure auto’s en hele oude vrachtauto’s en autobussen, deed waar het voor gemaakt was: doorrijden en de claxon gebruiken. Toen ik uiteindelijk, nat van het zweet, bij een grote rotonde aankwam, wist ik het zeker: ik was mijn hotel voorbij gelopen. Dus maar weer terug, maar wederom zonder mijn tijdelijke onderkomen te herkennen in de, voor mij, onleesbare teksten. Nogmaals terug naar de rotonde, waar ik vruchteloos een aantal mensen van mijn leeftijd aansprak: Engels (en eventueel Duits) was niet echt een vak wat vroeger op hun school was gegeven. Toen maar een viertal jongedames aangesproken, waarvan er twee Engels spraken. Zij hielpen mij mijn hotel uiteindelijk te vinden, waar ik al drie keer voorbij bleek te zijn gelopen. En ja hoor, in het klein stond op de deur in het Engels dat ik hotel Valencia had gevonden…

Foto 8: Fight for victory, helaas niet door Ajax begrepen.

Gelukkig sprak de receptioniste wel Engels en het inchecken kon beginnen: mijn hele paspoort (ook de onbeschreven bladzijdes) moest worden ingescand. Daarnaast nog even betalen, waarna ik uiteindelijk op mijn kamer kon gaan uitrusten van de reis. Een mooie kamer, al stamde de inrichting uit het Victoriaanse tijdperk. Een verkwikkende douche en een uurtje rusten verder mezelf klaargemaakt voor de voorverkenning van het hoofddoel van de trip: de wedstrijd van Ajax. Na een korte wandeling, nu in korte broek, naar het stadion maakte duidelijk dat het wel aan vervanging toe was: een oude, betonnen bak die een likje verf had gekregen maar ernstig aan revisie toewas. Na alvast wat foto’s te hebben gemaakt en een souvenir van de wedstrijd te hebben gekocht, verder de omgeving bekeken en weer rustig terug naar mijn hotel voor mijn avondmaaltijd. Het meisje wat bediende bleek geen Engels te spreken, maar gelukkig was het niet al te druk en kon de receptioniste als tolk optreden. Een prima maaltijd verder, voor een meer dan acceptabele prijs, mezelf omkleden voor de wedstrijd en weer richting het stadion. Het was inmiddels al behoorlijk druk, ondanks dat het nog ruim twee uur voor aanvang was. Ik had, in mijn Ajax-shirt, behoorlijk bekijks en veel mensen wilden met mij (!!) op de foto. Ook nu weer niet heel veel mensen die Engels spraken, maar dat mocht de pret niet drukken. Omdat ik mijn kaartje nog moest krijgen, maar een belangrijke man met een hele grote politiepet aangesproken. Maar helaas: ook die sprak geen Engels. Nu werd ik getolkt door twee jongens die voor een plaatselijk radiostation bleken te werken. Nadat ik uitgelegd had gekregen waar ik moest zijn, wilden zij nog even een interviewtje van mij afnemen. Uiteraard de geëikte vragen: wie dacht ik dat er ging winnen, wat ik vond van het feit dat Cillissen naar Barcelona ging en hoe ik over Rostov dacht. Toen nog even op de foto met de mannen, waarna ik het stadion rond moest om de contactman van Ajax te vinden die mijn kaartje had.

Foto 9: Hier valt de 1-0 middels een kopbal.

Terwijl ik op de weg daarnaartoe weer een aantal maal als fotomodel mocht acteren, viel me op dat er een enorme leger- en politiemacht op de been was gebracht. Die werden door een meneer in een legeruniform uitvoerig geïnstrueerd, al denk ik dat de achterste rijen niet veel van de man hebben meegekregen: die stonden eenvoudigweg te ver weg. Later bleek dat een deel van de ordetroepen, op twee meter van elkaar staand, de hele wedstrijd de omgeving in de gaten hebben gehouden. Om geen stampij te maken heb ik maar geen foto’s gemaakt, maar opvallend was het zeker. Zelfs het aangrenzende park, met een hoog hek eromheen, werd in de gaten gehouden. Bijzonder.
Toen ik de ingang van het Ajaxvak naderde, stuitte ik op een controlepost. Naast een lieftallige jongedame stonden ook hier een tiental politieagenten, maar helaas sprak ook hier weer niemand Engels. Gelukkig kwam de contactman juist aangelopen met de lijst met namen die een kaartje hadden gekocht. Ik bleek één van de 23 uitsupporters te zijn, dus lang zoeken was niet nodig. Even bijgepraat over onder andere de opstelling, en ik kon naar binnen. Het uitvak, als je het zo mocht noemen, was slechts op één kant afgescheiden van de rest van het publiek, sterker nog: ook een deel van de thuisbezoekers moest door dezelfde ingang naar zijn of haar zitplek. Alleen een tiental suppoosten moesten voorkomen dat het publiek door elkaar zou gaan zitten.

Foto 10: Klaassen maakt de eretreffer uit een strafschop.

Uiteindelijk bleek dat er slechts 21 Ajaxsupporters waren komen invliegen. Het gerucht ging dat de laatste twee niet op tijd hun visum hadden rondgekregen. Een meevallertje vooraf was nog dat de Ajaxselectie had besloten het geld voor het kaartje van de supporters te betalen, een mooie geste richting de die-hards die voor veel geld hun wilden steunen in het verre Rusland!
De wedstrijd zelf was een bittere teleurstelling. Daar waar na de thuiswedstrijd nog volop kansen werden toebedicht aan Ajax, was daar in het warme Rostov niks van terug te zien. De thuisclub heerste en speelde met de Amsterdammers en behoudens de eretreffer van Klaassen middels een strafschop hebben we weinig tot geen kansen gekregen. Het zingen was er al snel af, al hadden we toch al niet het idee dat de jongens op het veld dat meekregen… Na afloop teleurgesteld de spelers bedanken, waarvan een klein aantal hun shirt weggaven. Niet iedereen was daar even dankbaar voor, maar daar overheerste de teleurstelling, zal ik maar denken. Helaas geen shirt voor mij, maar een natte, warme hand van Gudelj en een welgemeend treurig knikje naar elkaar.
Daarna gedesïllusioneerd terug naar het hotel, waar een warme douche een deel van de teleurstelling wegspoelde. Ook bleek ik twee SMS’jes van clubgenoten te hebben gekregen (leuk en bedankt, René en Niels), en een mailtje van dochterlief, die me maar liefst vier keer had gezien op televisie! Toch nog een vrolijke noot na zo’n domper van een wedstrijd.

Foto 11: Pijnlijke cijfers…

De volgende dag lekker uitgeslapen en ontbeten in het hotel. Uitchecken om 12 uur, gelukkig kon ik mijn koffer nog bij de receptie achterlaten. Want mijn terugvlucht naar Moskou zou pas om 20.30 uur gaan plaatsvinden, zodoende kon ik nog even de stad gaan bekijken en cadeautjes kopen voor het thuisfront. Eerst maar eens op zoek naar een taxichauffeur die mij zou verstaan, maar ook nu was dat geen sinecure. Terwijl ik nummer vier aan had gesproken en wederom werd teleurgesteld, kwam een mevrouw van middelbare leeftijd aangelopen. In eerste instantie dacht ik dat zij mijn taxi wilde nemen en ging al opzij, tot zij mij in het Engels aansprak en aanbood te helpen. Het bleek dat zij uit Moskou kwam en bij haar zus in Rostov op bezoek was. Ze had toch wat tijd over en wilde mij wel helpen om in het centrum van de stad te komen. Ook had ze, na mijn verhaal te hebben aangehoord, wel een ideetje wat ik mee kon nemen. Zodoende de chauffeur 200 roebel gegeven en we waren op weg! Na een ritje van zo’n tien minuten kwamen we in een soort van centrum aan, met heel veel winkels. Zij troonde me mee naar een winkeltje wat ik never nooit zou hebben gevonden, waar porseleinen voorwerpen werden gekocht. Hier een aantal souvenirs gekocht, waarna de vriendelijke mevrouw het tijd vond om te vertrekken. Haar uitvoerig bedankt en daarna een aantal uren al winkelend doorgebracht. Opvallend was dat het overal heel erg schoon op straat was, zelfs in de groenstroken met bankjes waren er geen plastic flesje of verfrommelde papieren te zien. Ook opvallend was de onderdoorgang voor de voetgangers en fietsers onder de straten, waar in sommigen een complete winkelgalerij was gebouwd! Ieniemienie kleine winkeltjes in een lange rij, die overvol stonden. Prachtig om te zien en eigenlijk iets voor moeders de vrouw.

Foto 12: De spelers bedanken de “Rostov-21”.

De terugreis naar het hotel, waar ik een visitekaartje van had meegenomen, was ook een memorabele. Wederom geen chauffeur te vinden die Engels sprak, maar uiteindelijk wel eentje gevonden die wist waar mijn hotel zich bevond. De ritprijs was wel dubbel zo duur, maar het kon natuurlijk ook zijn dat de gammele bak waar ik in eerste instantie mee naar het centrum was gekomen, gewoon wat goedkoper in onderhoud was. Op de terugweg hebben de chauffeur en ik verhalen uitgewisseld: hij in het Russisch en ik in het Nederlands. Allebei heerlijk gelachen om of met elkaar en beiden geen idee hebbende wat de ander te vertellen had. Tenminste, ik ga er nog altijd vanuit dat hij geen Nederlands verstond. Terug in het hotel nog een laatste avondmaaltijd genuttigd, terwijl een vriend van het hotel (denk ik) mij tot zijn eeuwige vriend maakte. Kon er ook mee te maken hebben dat hij zo dronken als een tor was, maar ondanks zijn indrukwekkende postuur kwam er geen wanklank over zijn lippen. Een aantal “nastrovja’s” van mijn kant zullen daar wel aan mee hebben geholpen. Wederom dankzij een tolkende receptioniste wist hij mijn achtergrond en bood me nog aan me naar het vliegveld te rijden. Gezien zijn liederlijke staat leek me dat geen perfect plan en gezegd dat ik fit wilde blijven door lekker te gaan lopen. Mijn koffer opgehaald bij de receptie en na afscheid te hebben genomen van mijn nieuwbakken en dronken vriend, de wandeltrip naar het vliegveld ondernomen, waar de één-na-laatste vlucht van mijn voetbalreis zou gaan plaatsvinden.

Foto 13: Oude glorie, ook in Rostov.

De douane was een formaliteit, eigenlijk wilden ze alleen zien dat ik mijn camera kon aanzetten. Wederom precies op tijd vertrok de vlucht richting Moskou, waar ik ruim twee uur later weer veilig voet op de bodem zette. Omdat de aansluitende vlucht naar Brussel pas om 08.30 uur zou vertrekken, had ik me voorgenomen om op het vliegveld naar een hotel te zoeken. Helaas bleek de shuttle naar het hotel wat ik in gedachten had al vertrokken, zodat er niks anders opzat om maar op het vliegveld zelf wat te zoeken. In eerste instantie bij een behoorlijk duur (zeker voor Russische begrippen) hotel aangeklopt, maar de receptionist van dienst begreep dat ik met een bed voor een paar uur al meer dan tevreden was. Hij verwees me naar de vijfde verdieping, waar een soort van budgetmotel was gevestigd, waar je kamers kon huren per uur met een minimum van vier uur. Gelukkig waren er nog kamers en bleek de kamer zelf; ongeveer 1,80 bij 2 meter met een bed, een klein kastje en een tv, ook de beschikking te hebben over een douche en toilet. Dat zat in een kamertje ernaast met de helft van de ruimte van het slaapgedeelte. Maar het voldeed: meer had ik niet nodig om te verfrissen en te slapen.

Foto 14: Historie bij het vliegveld.

Enige uren verder werd ik gewekt door een prettige vrouwenstem, de wake-upcall die ik had aangevraagd. Nog even snel douchen en op weg door een immens vluchthavengebouw naar de juiste gate. De bewegwijzering was niet overal even duidelijk, maar uiteindelijk toch op de plaats van bestemming gekomen. De douane was ook hier weer niet te vergelijken met Brussel, en na ook die te zijn doorgekomen op zoek naar een plek om te ontbijten. Daarna nog even wachten op de juiste vlucht en toen weer terug naar Belgiëland, waar de familie mij stond op te wachten en de allerlaatste reis richting huis kon aanvangen.

Foto 15: En weer op de weg terug.

Daz vidaanja en tot de volgende uitwedstrijd!

d’n Vjírtienuh.