Na het derde landskampioenschap op rij zou je bijna kunnen spreken dat het “gewoon” is geworden om één van de uitwedstrijden van mijn favoriete club te bezoeken, maar zo zou ik het niet willen omschrijven. Want gewoon is het eigenlijk nooit. Spannend daarentegen blijft het zeker! Welke tegenstanders worden getroffen, wat zijn de kansen om een ronde verder te komen en bovenal: wat is een mooie tegenstander om in den vreemde te gaan bekijken. Want daar zitten natuurlijk wel een aantal criteria aan. En ik bemerk wel dat, hoe vaker je naar het buitenland gaat, hoe meer bijzonder de tegenstander moet zijn. Want wat is leuker dan naar culturen te gaan die compleet anders zijn dan daar waar je al bent geweest? Hoe mooi en intens de stadions in Engeland, Spanje of Tsjechië ook zijn, dan trekt het onbekende toch. Een kolkend Turkije, ergens in het verre en barre Rusland of een totaal ander werelddeel met Israel. Maar ook een wedstrijd in Duitsland of Scandinavië zou prima aan het ervaringspakket toe te voegen zijn. Zoveel keuze en zo weinig tijd (en geld!) om dat allemaal nog eens mee te maken.
Foto 1: Fijne supportersbus.
Maar eerst maar eens de loting. Hoewel net als vorig seizoen best een zware poule is geloot, lijkt deze makkelijker te overleven. Of overleven, in ieder geval om de Europa League te halen. Met Barcelona (onoverwinnelijk), AC Milan (moeilijk met goede spelers, maar mogelijk twee puntjes pikken) en Celtic (Brits voetbal ligt Ajax wel) moet het mogelijk zijn om in ieder geval boven de laatste te kunnen blijven. En wie weet, als Milan punten laat liggen…
De voorkeur, qua wedstrijdbezoek, gaat uit naar Celtic of Milan. Hoewel Brits is Schotland natuurlijk niet hetzelfde als Engeland. Vraag het de gemiddelde Schot maar eens. En ook in Italië ben ik ook nog nooit geweest, dus ligt het voor de hand om één van die twee te bezoeken. Nu nog hopen dat het wedstrijdschema aan de wensen voldoet. En hoe! De eerste uitwedstrijd is tegen Barcelona (al eens geweest en komt te vroeg na mijn reguliere vakantie), de tweede tegen Celtic maar de laatste is op 11 december in Milaan. Stad van de mode, cultuur en natuurlijk San Siro. Daar waar in de hoogtijdagen “San” Marco, “Rasta” Ruud en Frank “de Lama” de sterren van de hemel speelden én prijzen binnensleepten. De keuze is dus snel gemaakt, nu nog “even” een kaart zien te regelen en op de voetbal vragen wie er mee wil.
Foto 2: Het Meazza Stadion, ook wel San Siro genoemd.
Nou, dat laatste viel even tegen. Een aantal had het oog laten vallen op de wedstrijd Barcelona – Ajax, weer anderen gingen liever naar de wedstrijden in Amsterdam en de rest had de gebruikelijke smoezen (lees hiervoor één der vorige verslagen). Ik was dus weer aangewezen op de gebruikelijke groep: mezelf, ikke en ondergetekende. Dan op zoek naar kaarten, wat opmerkelijk gemakkelijk ging: op dezelfde manier als vorige winter met de trip naar Madrid, dus via Groupon. Kaart met één hotelovernachting midden in het centrum voor 199 euro. Nu niet meer dezelfde fout maken als vorige keer maar gelijk conformeren en hopla, beiden waren binnen. Toch nog één klein foutje maken: kijken hoe duur de hotelovernachting daadwerkelijk is bij het hotel, maar dan zonder kaartje voor de wedstrijd en “bemiddelingskosten” van Groupon. En tenslotte nog de reis regelen.
Foto 3: Grandioze voetbaltempel.
Ik had geleerd van de vorige keer, toen mijn kompanen zó lang op een nóg goedkopere vlucht hadden gewacht dat het bijna dubbel zo duur was geworden met de eerste keer dat er werd gezocht op internet. Dat zou me nu dus niet overkomen. Er op een woensdagmiddag eens voor gaan zitten en allerhande vergelijkingssites op nageslagen. Uiteindelijk kwam Ryanair als goedkoopste uit de bus, waar ik voor 56 euro heen en weer kon vliegen van Charleroi naar Bergamo. Inclusief retour bustransfer van Bergamo naar Milaan was ik voor 66 euro klaar. Geen geld dus, plus een hele donderdag de tijd om in de stad rond te kijken omdat ik pas ’s avonds terug zou vliegen.
Foto 4: Vlakbij de harde kern van AC Milan.
Al met al dus vrij snel alles geregeld, nu nog even de uitslagen afwachten in de poule. Zoals verwacht was de eerste wedstrijd; uit bij Barcelona, een “kaassie”. Voor Barcelona, dan wel te verstaan. Thuis tegen Milan leek één minuut voor tijd het mirakel te gebeuren, tot twee minuten in blessuretijd “Vallotelli” een strafschop versierde. Maar toch een puntje, eigenlijk niet helemaal verwacht. Daarna de desillusie in Schotland en de zoete revanche in Amsterdam. Ajax stond nu derde en was afhankelijk van de resultaten van Milan. Want wie kon verwachten dat Ajax tegen Barcelona punten zou pakken? Toch gebeurde het wonder. Zuurpruimen wisten wel te vertellen dat er verschillende sterspelers niet waren (waaronder Messi), maar daar stond wel tegenover dat Barcelona tot dat moment nog gewoon ongeslagen was dat seizoen. In zowel de competitie, beker als op Europees niveau had de ploeg nog niet verloren. En de zaterdag voor de nederlaag had hetzelfde elftal wat tegen Ajax speelde, in de competitie nog gewoon Grenada met 4-0 verslagen. Er viel dus van alles over te zeggen, feit bleef dat Ajax gewonnen had en het zowaar in eigen hand kreeg om als tweede in de poule te eindigen. Omdat Milan wel had gewonnen bij Celtic, had die aan een gelijkspel voldoende om als tweede te eindigen. Ajax moest dus winnen in Milan en ik kreeg een wedstrijd die op het scherpst van de snede zou moeten worden gespeeld!
Foto 5: Ter nagedachtenis aan Nelson Mandela.
Mijn kompanen hadden inmiddels spijt als haren op het hoofd dat zij niet voor Milaan-uit hadden gekozen, enkelen probeerden zelfs (vergeefs) nog om het alsnog geregeld te krijgen. Zelfs de prijsvragen op de radio werden (wederom vergeefs) afgestruind om er toch maar bij te kunnen zijn. Helaas, helaas. Dat werd voor hun dus toch weer het café.
Foto 6: Via de paal in de handen van de keeper…
De reis zelf verliep voorspoedig. Op de geadverteerde tijd vertrekken, zo’n 20 minuten eerder dan gepland aankomen in Bergamo en toen met de al klaarstaande bus naar het centrum van Milaan zonder noemenswaardig oponthoud. Nog wel een demonstratie gezien, maar hier geen last van gehad. In tegenstelling tot eerder die middag, toen datzelfde een bus Ajax-supporters overkwam die wel moest stoppen. Blijkbaar was de 17-urige busreis die jongens niet in de koude kleren gaan zitten, want zij wilden doorrijden naar de eindbestemming en hebben dat “even” duidelijk gemaakt aan de demonstranten. Filmpjes hiervan zijn op YouTube terug te vinden…
Foto 7: De Jong en Krkic.
Aangekomen op het imposante en eeuwenoude Centraal Station in Milaan eerst maar eens even rondgekeken en genoten van de architectonische hoogstandjes. Toen een taxi gepakt naar het hotel, de spullen gedropt en omgekleed in Ajax-tenue. Dan klaarmaken voor vertrek naar het Meazza, of San Siro, Stadion. Daarvoor naar het dichtstbijzijnde Metrostation; Moscova, gestiefeld en uitgezocht hoe de Metro in elkaar stak. Beetje gegokt en nog goed ook, want toen ik instapte zag ik direct al een aantal Milan-supporters. Met de woorden: “Well, at least I know I’m in the right train”, met drie van hen in contact gekomen en zij zouden mij wel door de diverse overstapplaatsen heen loodsen. Het bleken Roemeens immigranten die al meer dan tien jaar in Milaan woonden en enorme fans waren. Al keuvelend kwamen we bij onze uitstaphalte en zij vertelden dat boven een aantal bussen zouden staan zodat we niet nog tien minuten naar het stadion hoefden te lopen.
Foto 8: “Mijn” metrostation, gelegen op zo’n 100 meter van mijn hotel.
En ja, er stond een bus…
Toen we boven de grond kwamen konden mijn metgezellen gewoon doorlopen, maar werd ik er door de carabinieri vantussen gevist en vriendelijk doch zeer dringend verzocht om in de gereedstaande bus plaats te nemen. Compleet met een traliewerk en exclusief voor Ajax-fans. Blijkbaar waren de ervaringen met uitsupporters dermate dat daar wijze lessen van waren genomen, want iedereen die er ook maar enigszins als niet-Milan supporter uitzag, moest in de bus plaatsnemen. Tegenstribbelen had geen enkele zin. Nadat we zo’n kwartier moesten wachten voordat de hele bus vol zat en er blijkbaar geen Ajax-supporters meer uit de ondergrondse zouden komen, vertrokken we onder begeleiding van een met werkende zwaailichten rijdende politiewagen richting het stadion. In de bus gonsde de vrees dat we wellicht helemaal niet naar het stadion zouden gaan, maar gelukkig werd die vrees geen waarheid.
Foto 9: De day after, in een grijze mist, het stadion nogmaals.
Met een grote omweg; om het paardencircuit heen, kwamen we aan de andere kant van het stadion aan en werden in een “sluis” uitgeladen. Voor wederom een rij politieagenten moesten we weer wachten, tot we in de richting van het uit-supportersvak werden gedirigeerd. Omdat ik daar geen kaartje voor had, toch maar één der suppoosten die er ook stond aangesproken en uitgelegd dat ik er via gate 9 in wilde. Omdat de goede man geen Nederlands en Engels verstond, hem mijn ticket maar laten zien, waarna hij mij ter wille was en ik alsnog door de linie politieagenten en het achterliggende hek heen kon. Daar kwam ik dus als één van de weinige herkenbare Ajacieden tussen de Milanesi, maar van enige animositeit was geen sprake. Ik kon gewoon een broodje en een aandenken kopen zonder last te ondervinden.
Foto 10: Wie zouden hier langs gelopen zijn?
Omdat het wat langer had geduurd dan gepland, moest ik toch nog haasten om op tijd in het vak te zitten. Gelukkig stonden er rond het stadion suppoosten die wel (wat) Engels verstonden en die konden mij op tijd wijzen waar ik moest zijn. Ik kwam in een vak wat uitsluitend uit Milanezen bestond, met goed uitzicht op het vak van de harde kern van de thuisclub. De sfeer was uitstekend en vooral met het voorlezen van de namen van de zeer enthousiaste omroeper, werd uit volle borst meegeblerd. Diezelfde sfeer zakte na het goede begin van Ajax wat ineen, waarbij ook verwonderd werd gekeken naar die ene gek in het vak die juichte als Ajax een kans kreeg. De stemming sloeg helemaal om toen één der hun spelers een rode kaart kreeg voor de aanslag op Poulsen, waarna het fluitconcert helse vormen aannam telkens als diezelfde Poulsen weer eens aan de bal kwam.
Foto 11: Mooie muurtekeningen, hier Man United…
Foto 12: …en Barcelona.
Voor de rode kaart had Ajax al een keer het aluminium (paal) geraakt en nog een goede kans naast gekopt, maar na de rode kaart werd het tactische plan van Milan aangepast tot een fortificatie. Ajax kreeg hierdoor zeer weinig kansen meer, zeker omdat het eigen spel ook niet 100% accuraat genoeg was. Ondanks alle wijzigingen die trainer Frank de Boer nog in de ploeg bracht, bleef het zodoende doelpuntloos gelijk. Had de scheidsrechter wat consequenter opgetreden, dan… Had trainer De Boer andere spelers ingebracht, dan… Had Fischer die bal goed ingeschoten, dan… En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Feit was dat Ajax niet had gescoord en dat ook dit seizoen overwintering in de Champions League wederom niet was gelukt. Teleurstelling op mijn stoeltje dus, de opluchting om mij heen was des te groter. Uitgelaten en tevreden gingen de thuisfans huiswaarts, daar waar ik in mineur achterbeleef. Echter niet voor lang, want een suppoost maande mij te vertrekken zodat ook ik in de lange stoet richting de metro kon. Nu zonder escorte, bus en medesupporters, alleen met mijn gedachten tussen de Milan-aanhangers. Ook nu weer geen enkel incident waargenomen. Inmiddels was mijn kennis van het metrostelsel dermate dat ik in één keer de juiste trein eruit pikte en rond half twaalf alweer bij mijn hotel was aangekomen. Nog even snel een shoarmaatje gescoord in een tent in de buurt, waarna de lange dag zijn tol eiste en ik m’n bed maar opzocht.
Foto 13: Werkelijk overal kwam je ze tegen.
De volgende dag na een verkwikkende douche en een uitgebreid ontbijt wederom richting het Meazza (of, voor de minder in historie blijven hangen mensen: het San Siro) Stadion gekoerst, met in het achterhoofd wat leuke foto’s te schieten. Helaas, de laaghangende mist maakte het onmogelijk om het hele stadion er op een mooie manier op te zetten, zodat er wat vage foto’s overblijven. Wat wel goed te zien was waren de fraaie muurschilderingen op de omheining van de paardenrenbaan, vlak bij het stadion. Ook opvallend waren de vele verschillende stickers die de Ajax-aanhang had achtergelaten op het straatmeubilair richting het metrostation, volgens mij een sport op zich om zo veel mogelijk stickers te plakken op een zo kort mogelijk traject. Zelfs op de reclameborden bij een MacDonalds waren ze terug te vinden.
Foto 14: Zelfs bij de Milanese McDonalds!
De rest van de dag de stad wat verkend. Winkelstraat in, winkelstraat uit. Cadeautje voor de kleine scoren en verder mezelf vergapen aan de vele oude panden in de stad.
Om zes uur de koffers opgehaald in het hotel en nog even het thuisfront gebeld. Die vroeg of ik nog wat van “de steekpartij” had meegekregen, waarbij een aantal Ajax-supporters gewond waren geraakt. Nou, dit was het eerste bericht wat ik er over hoorde, zodat zij mij meer kon vertellen dan dat ik al wist. Rond zeven uur ’s avonds weer terug op het Centraal Station, alwaar de pendelbus richting het vliegveld van Bergamo reeds stond te wachten. In de bus allerhande heldendaden gehoord van de, voornamelijk jeugdige, Ajax-fans, waarbij in geuren en kleuren de belevenissen werden opgetekend en daar waar mogelijk aangedikt. Op het vliegveld een vertraging van 25 minuten, maar ook hier geen tijd om mezelf te vervelen door de grote schare Ajax-fans.
Foto 15: En weer op weg naar huis vanuit Bergamo.
Als laatste ingestapt in het vliegtuig en na een kleine twee uur alweer geland in Charleroi. Uiteraard m’n parkeerticket kwijt, dus na een kleine vertraging uiteindelijk toch onderweg naar huis, alwaar de waan van de dag weer kon beginnen.
Tot volgende uitwedstrijd!
’n Vjírtienuh.